:: เรา...และที่นี่ ::

:: เรา...และที่นี่ ::



เรื่องและภาพ : กะว่าก๋า



















เราคิดว่าเรายากจน
แต่ที่นี่...ยังมีคนที่ยากจนกว่า

เราคิดว่าเราทุกข์
แต่ที่นี่...มีคนที่ทุกข์กว่า

เราคิดว่าเราท้อ
แต่ที่นี่...ยังมีคนที่ท้อกว่า

เรายังเหลือความหวังในชีวิต
แต่ที่นี่...
บางคนอาจขอแค่ได้ตื่นขึ้นมาในตอนเช้า
และรู้ว่าตนเองยังมีลมหายใจอยู่

เรายังมีโอกาสในชีวิต
แต่ที่นี่...ใครบางคนอาจไม่เคยรู้จักคำว่าโอกาส

เรา...และที่นี่
เราจะรู้ว่าตัวเราโชคดีขนาดไหน
และเรา...
มีหลายสิ่งหลายอย่าง
มากกว่าคนอื่นมากเพียงใด.






บ่ายสอง
สระน้ำตโปธาร
อินเดีย

22 ธันวาคม 2552
















ที่นี่คือสระน้ำสาธารณะที่เก่าแก่ที่สุดแห่งหนึ่งในอินเดีย
มีอายุหลายพันปี
ที่นี่แบ่งออกเป็นสามระดับชั้น
ชั้นบนสุดคนวรรณะแพทย์จะเป็นผู้อาบน้ำ
จากนั้นท่อน้ำจะนำน้ำที่คนในชั้นแรกอาบ
ปล่อยไหลลงมาสู่ชนชั้นศูทรที่อาบน้ำในสระขนาดใหญ่เป็นชั้นที่สอง
และสุดท้าย...น้ำที่ล้างคราบไคลจากสองชนชั้น
จึงไหลลงมาสู่ด้านล่างสุด
เพื่อให้ชนชั้นจัณฑาลได้อาบกัน









ผมเดินถ่ายภาพชนชั้นจัณฑาลที่กำลังอาบน้ำ
สองข้างทางเดินขึ้นบันไดเต็มไปด้วยขอทานและคนพิการ









ผมยกกล้องขึ้นถ่ายภาพคนชั้นจัณฑาลที่กำลังอาบน้ำ
ผู้คนมากมายยืนมุงดูพวกเขาราวกับไม่ใช่คน...
และพวกเขาเองก็อาบน้ำที่ดำและขุ่นข้นนั้นอย่างไม่รู้สึกรู้สา...









น้ำที่ไหลผ่านลงมาพร้อมกับสิ่งสกปรกโสโครก
คราบเหงื่อไคลของคนที่อยู่ด้านบน...











ผมเฝ้ามองดูและถ่ายภาพเพียงไม่กี่ภาพ
ตัดสินใจปิดฝาหน้ากล้องเลนส์
ยิ่งเดินสูงขึ้นไป
ยิ่งหดหู่ในใจ











และในที่สุด...
ผมก็ตัดสินใจเดินกลับลงมาอย่างรวดเร็ว













ถ้าผมคิดจะตั้งใจตั้งคำถาม
มันคงต้องเริ่มต้นด้วยคำว่า "ทำไม ?"
ทำไมๆๆๆๆๆ....มากมายร้อยแปดพันคำถาม

ผมเลือกที่จะไม่ตั้งคำถาม
แต่เป็นเพียงผู้สังเกตการณ์ที่เฝ้ามองดูบางสิ่งที่เกิดขึ้นที่นี่
ด้วยความสะเทือนใจ