:: ชีวิตคือการเดินทางอันยาวไกล ::

:: ชีวิตคือการเดินทางอันยาวไกล ::



ภาพและคำโดย : กะว่าก๋า


















โลกนี้เต็มไปด้วยพื้นดินที่แห้งผาก
และขวากหนามที่โปรยวางไว้เต็มพื้น

ใครบางคนใช้เวลาค่อนชีวิต
เพื่อจะฟาดฟันและเก็บเกี่ยว
เพื่อให้เท้าทั้งสองข้างของตนเองเดินย่ำไปในทางที่สวยงาม

บางคนถึงขั้นปูพรมหนานุ่ม
เพื่อรองรับให้ฝ่าเท้าของตัวเองมิต้องเหยียบดินอันเปรอะเปื้อน

และด้วยบางคนเดินย่ำไปด้วยเท้าเปล่าเปลือย
บาดแผลจึงเกิดกับฝ่าเท้านับครั้งไม่ถ้วน
บ้างเป็นแผลลึก บ้างเป็นเพียงแผลถลอกปอกเปิก


ความทะยานอยากเป็นได้ทั้งแง่งามของชีวิต
และเป็นได้ทั้งแรงผลักดันที่ทำให้เราทำบางสิ่งเกินตัว


เป็นไปได้หรือที่ใครบางคนอยากได้แสงอาทิตย์
แต่ไม่อยากได้เงาที่ส่งมาพร้อมแสง


ชีวิตเป็นเหมือนการเดินทางอันยาวไกล


เส้นทางสายใดที่คนอยากย่ำเหยียบและเดินไป
แน่นอนมันคงเป็นเส้นทางที่ราบเรียบ
ที่ประดับประดาไปด้วยทุ่งดอกไม้แสนสวยงาม
เราอยากได้สายลมเย็นและเมฆครึ้มที่ช่วยกลบความร้อนในชีวิต
เราอยากมีคนที่รักเรา
เดินเคียงข้างกันไปตลอดทางจนถึงเป้าหมาย

แต่ชีวิตมันสวยงามอย่างนั้นจริงๆหรือ ?


มิใช่เพราะความคาดหวังเช่นนี้หรือ
เราจึงต้องกลับมาพบกับความจริงที่เจ็บปวด
ว่าหนทางแห่งชีวิตนั้นนอกจากไม่สวยงามดังฝัน
มันยังเต็มไปด้วยหนามไหน่
ที่พร้อมทิ่มตำฝ่าเท้าของเราตลอดเวลา....


เราจะเอาเวลา แรงกาย แรงใจ แรงงานที่ไหนในชีวิต
เพื่อทำให้โลกทั้งใบได้ปูพรมไปทุกตารางนิ้ว
จะต้องใช้ความพยายามอีกมากมายสักเพียงใด
ถึงจะทำให้ “หนทาง” นั้นนุ่มหนา
และพร้อมรองรับทุกฝ่าเท้าที่เราได้ย่ำไป......


สุขและทุกข์ในชีวิต...
อยู่ใกล้และแนบชิดจนเกือบกลายเป็นเนื้อเดียวกัน
มีแต่คนที่เข้าใจทุกข์อย่างแท้จริงเท่านั้น
ที่จะได้รู้ว่า
ชีวิตที่เป็นสุขนั้น
ไม่ใช่การมุ่งขจัดความทุกข์ออกไปจากชีวิต
ไม่ใช่การอยู่เหนือทุกข์แล้วนั่งมองลงมา

หากแต่เป็นการเดินเคียงข้างไปกับสุขและทุกข์
มองมันอย่างเข้าใจ
รู้ว่าทุกข์ก็คือทุกข์
มีทั้งทุกข์ที่หลีกเลี่ยงได้และหลีกเลี่ยงไม่ได้
เข้าใจทุกข์ ก็สุขแล้ว
โดยไม่ต้องไปเหน็ดเหนื่อยกับการทำให้ทุกข์หายไป....


เราไม่ต้องการพรมผืนใหญ่เพื่อปูลาดไปตามเส้นทางเดินแห่งชีวิต
เราต้องการแค่พรมผืนเล็กๆ
ที่จะตัดให้เข้ารูปและสอดมันไว้ในรองเท้าของเรา

พรมใต้ฝ่าเท้าเช่นนี้ต่างหาก
ที่จะทำให้เราเดินไปบนหนทางที่เนียนนุ่ม
ตลอดทุกเส้นทางในชีวิตของเรา