:: หนทางและทิศทาง ::

:: หนทางและทิศทาง ::



ภาพและคำโดย : กะว่าก๋า













หลายครั้งในชีวิต
เราเฝ้าแต่ถามตัวเองว่า
ชีวิตต้องมีเป้าหมายและจุดมุ่งหวัง
ปัญหาคือเรารู้ว่าเราต้องการอะไร ?
ต้องการที่จะเป็นอะไร ?

แต่เมื่อไปถึงจุดที่มุ่งหวังตั้งใจไว้
ทำไมในใจจึงรู้สึกว่างเปล่า...
มีแต่เหมือนไม่มี
ชนะแต่ไม่ได้รู้สึกดีใจ
ครอบครองแต่ไม่เคยรู้สึกสุขใจอย่างแท้จริง

“หนทาง” ที่เราเดินไปนั้น
ใช่แน่หรือว่าคือเส้นทางที่ต้องการจริงๆ
ถ้าใช่...ทำไมในใจจึงหวั่นกลัว ลังเลสงสัย
และเกิดความไม่แน่ใจอยู่ตลอดเวลา

หนทางน่ะใช่
แต่ “ทิศทาง” ถูกต้องหรือเปล่า...ไม่แน่ใจ


หลายคนใช้ชีวิตแบบเรียงแต้ม
จากศูนย์ ไปเป็นหนึ่ง สองสามสี่ห้า...เป็นแสน เป็นล้าน
แต่ตัวเลขเหล่านี้ที่เพิ่มพูนขึ้นในชีวิต
กลับเป็นได้เพียงเลขศูนย์ที่กลวงเปล่าในหัวใจ


นักรักที่ผ่านเรือนร่างสตรีนับพัน
กลับไม่อาจค้นหารักแท้ที่ตัวเองมุ่งหวัง

นักธุรกิจหมื่นล้านที่ประสบความสำเร็จสูงสุดด้านธุรกิจ
กลับไม่อาจรักษาครอบครัวที่แสนอบอุ่นของตนเอาไว้ได้


นักการเมืองที่ลุ่มหลงกับลาภยศสรรเสริญทั้งปวง
กลับมีชีวิตและชะตากรรมที่น่าสมเพชเมื่อยามหมดอำนาจ


นักเรียนเกียรตินิยมผู้เก่งกาจ
แต่ท้ายที่สุดกลับหกล้มซวดเซบนเส้นทางจริงในชีวิตการทำงาน

ฯลฯ



เราตัดสินความสำเร็จในชีวิตของคนๆหนึ่ง
ด้วยสิ่งใด
ด้วยสิ่งที่เขามีอยู่ ?
จากสิ่งที่เขาเป็น ?
หรือจากสิ่งใด ?




ที่สุดแล้วหนทางและทิศทางก็เป็นสองสิ่งที่นำพาชีวิตเรา
ให้ก้าวเดินไป ก้าวไป และมุ่งไปสู่สิ่งที่เรามุ่งหวังตั้งใจไว้

แน่นอน..ไม่มีใครปรารถนาความทุกข์
แต่ความสุขที่เรามุ่งหมาย
ไม่ต่างอะไรกับการเขียนรูปบนแผ่นน้ำ
วาบวับก็ลับหายไป....

มีใครยึดถือมั่นหมายในภาพลวงตานี้ได้



ใครจะมาบอกให้ใครเป็นอะไรได้
ชีวิตเรา เรากำหนด

“ทิศทาง” ของชีวิต
มุ่งไปทางไหนและจะจบเส้นทางลงตรงที่ใด

ใครจะเลือกและทำให้เราได้...

นอกจาก “ตัวเราเอง”