:: ในวันที่แดดจ้าแต่ฟ้าครึ้ม ::

:: ในวันที่แดดจ้าแต่ฟ้าครึ้ม ::


ภาพและคำ : กะว่าก๋า

















ในวันที่แดดจ้าแต่ฟ้าครึ้ม
จิตใจอึมครึมยังรอซึ่งแสงสว่าง
ทางที่เธอว่าร้างไร้
แท้ที่จริงอาจมีคนร่วมเรียงเคียงกันมากมายนัก


บางคราจึงดึงไม่ขึ้นและวางไม่ลง
ชีวิตจึงหง่างเหง่งเซซังอยู่ท่ามกลางความผุพังของความรู้สึก
บางคราวอยู่ท่ามกลางเสียงอึกทึก
แต่กลับรู้สึกเงียบเหงาเปล่าเปลี่ยวยิ่ง


ฉันและเธอเฝ้ามองดูแววตาของกันและกัน
มันมิได้สะท้อนความรักในแววตาของเราทั้งสอง
แต่กลับฉายฉานความเศร้าเหงาลึกระหว่างกันออกมาจนหมดสิ้น



ฉันจะรักเธอได้อย่างไร ?
ฉันจะกอดเธอให้เต็มอ้อมแขนแห่งความซาบซึ้งได้อย่างไร
หากมือเธอคอยผลักไสฉัน
หากรักของเธอมิใช่การเติมเต็ม
หากแต่เป็นการซึมซับรับหยาดหยดน้ำที่ไหลร่วงลงมาจากดวงตา
และหายลับวับไปอย่างรวดเร็วยังพื้นดินอันแห้งผาก
ทิ้งไว้เพียงความแห้งเหือดแห่งสายธารความรัก




ในวันที่แดดจ้าแต่ฟ้าครึ้ม
ฉันเหลือคำถามทิ้งตะกอนอยู่ในชีวิตอันเปล่าเปลี่ยวเหงา
ความเศร้าของเรามีไว้เพื่อดื่มกินและเมามายอย่างนั้นหรือ
หรือวันคืนมีค่าเพียงให้จดจำทำร้ายใจกันอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน



วันที่เจ็บปวดใจ
มักผ่านไปอย่างเชื่องช้าเซื่องซึม



ไม่อยากมองฟ้าเลย
ไม่อยากมองเงาแดด
ไม่อยากได้ยินเสียงร่ำไห้ของใจ
ไม่อยากรู้สึกเช่นนี้เลย.