ความจริงที่ผมได้เรียนรู้ครับ

:: ความจริงที่ผมได้เรียนรู้ครับ ::

เรื่องราวของ : เด็กชาย ณัฐพล

              ผมเป็นลูกของคนเมืองกรุงเทพครับ ชีวิตก็เหมือนกับลูกคนเมืองหลายๆคน ที่พ่อแม่ มีลูกแล้วก็มักจะนำลูกไปให้ ญาติผู้ใหญ่เลี้ยงที่ต่างจังหวัด ผมก็เช่นกันครับ ผมมาอยู่กับ ปู่และย่า เมื่ออายุได้ 2 เดือนครับ  จากนั้นทุกสัปดาห์ ปู่และย่าผมจะพาผมซึ่งยังเป็นเด็กทารก ไปหา พ่อกับแม่ พอวันอาทิตย์ก็กลับ  จากนั้นไม่นาน ผมอายุได้ 2 ปี กว่า พ่อผมเสียครับ จากอาการไวรัสตับอักเสบ บี  แน่นอนว่าตอนนั้นผมยังไม่รู้เรื่องอะไรเลย ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ผมและแม่ก็ห่างเหินกันมากขึ้น มากขึ้น มากขึ้น...  

             เมื่อผมอายุได้ 13 ปี  ย่าผมเสียชีวิตจากการยิงตัวตาย จากความเครียดเรื่องปัญหาสุขภาพ ผมต้องอยู่กับปู่ที่อายุ 70 ปีเพียงแค่ 2คน  แม่ผมน่ะหรอครับ ก็ยังทำงานอยู่ที่กรุงเทพเพียงแต่เปลี่ยนจากพนักงงานโรงงานเป็นทหารหญิงยศ จ่าสิบเอกหญิง. ครับ 

             ปัจจุบันนี้ผมเรียนอยู่ที่ห้องคิงส์ของโรงเรียนในชั้น ม.3 แล้วครับ ผมรับภาระหน้าที่ทุกอย่างในบ้าน ไม่ว่าจะเป็น กวาดบ้าน ถูบ้าน รีดผ้า ซักผ้า ขัดห้องน้ำ ฯลฯ  ผมสงสารปู่ครับ เพราะท่านแก่มากแล้ว และย่าที่เป็นที่พึ่งคนสำคัญของบ้านเพราะคุณย่าท่านมีบำนาญ ก็เสียไปแล้ว ทุกวันนี้ผมต้องอยู่แบบประหยัดด้วยเงินที่ยังเหลืออยู่ในบัญชีเพียงน้อยนิด และเงินที่แม่ส่งมาช่วยบ้าง2 - 3 พันบาทต่อเดือน 

              ประสบการณ์ชีวิตตลอดเวลา 15 ปี บนโลกของผม อาจฟังดูไม่นานมากนะครับ แต่มันก็สอนผมอย่างนึงว่า  สังขารของคนเราไม่เที่ยงจริงๆครับ  วันนึงเราอาจจะเเข็งแรง ทำอะไรก็ได้ตามใจ สนุกเฮฮาปาร์ตี้ แต่อาจจะมีวันนึงข้างหน้า เราอาจจะต้อง ถือไม้เท้าเดินหลังขด และอาจจะตายลง เหมือนอย่างคุณย่าของผมครับ...