ชีวิตในวันข้างหน้า

ข้อคิดจากคำว่า "ชีวิตในวันข้างหน้า"

ครอบครัวของเราทำกิจการ "เรือประมง" มาเป็นเวลา 20 ปีกว่า 
แต่เดิมนั้นแม่จะร่วมทำกิจการเรือประมงกับน้าชาย
โดยน้าชายและน้าสะใภ้เป็นผู้ดูแลกิจการทั้งหมด 
ซึ่งหลังจากที่ดิฉันเรียนจบมาแล้ว ก็ได้เข้าช่วยทำกิจการของครอบครัวด้วย
 
เวลาผ่านไปจนน้าชายเริ่มทำกิจการเพาะเลี้ยงกุ้งกุลาดำ และขยายกิจการใหญ่โต 
ไม่สามารถมาดูแลกิจการได้เหมือนก่อน ดิฉันจึงต้องดำเนินกิจการด้วยตนเอง 
โดยที่ดิฉันแทบไม่ได้รู้เรื่องเกี่ยวกับการทำกิจการเรือประมงเลย 
หลังจากนั้นไม่นานน้าชายเกิดการขาดทุนจากการเพาะเลี้ยงกุ้งกุลาดำ 
ได้ขายกิจการให้กับแม่ของดิฉันทั้งหมด เมื่อเราซึ่งกิจการมาจากน้าชาย
และต้องดำเนินกิจการทั้งหมดเพียงลำพัง เราประสบปัญหาเกี่ยวกับงานอย่างมาก
เงินทุนไม่มีเหลือเลย มีหนี้สินร่วมล้านบาท กับกิจการที่แทบจะไปไม่รอด 
ทั้งแม่และดิฉันกลุ้มใจมาก เรานอนไม่หลับมาหลายเดือน 
เรือประมงคือ กิจการเดียวที่มีอยู่ตอนนั้น ทางรอดทางเดียวของเราก็คือ ขายเรือประมง 
เรายังมองไม่เห็นอนาคตว่า หากเราต้องขายเรือประมงเพื่อใช้หนี้ เราจะทำอย่างไรต่อไป 
แต่สุดท้ายเราก็ต้องขายเรือประมง เพื่อความอยู่รอดต่อไป
 
วันที่ขายเรือประมง ดิฉ้นมองเจ้าของใหม่นำเรือแล่นออกจากฝั่งไป 
เหมือนเรากำลังสูญเสียทรัพย์สินสุดท้ายที่เคยทำรายได้ให้กับเรา 
มันเป็นความผูกพันที่พูดไม่ออกว่าเป็นอย่างไร รู้สึกเสียใจที่ไม่สามารถรักษาเรือไว้ได้
รู้สึกเสียดาย ความรู้สึกหลายๆอย่างเกิดขึ้น จนดิฉันต้องหันหลังกัดฟันเดินจากมา 
แล้วแอบไปนั่งร้องไห้เสียใจไม่ให้ใครเห็น และกลับบ้านไปบอกกับแม่ว่า 
วันนี้เราไม่มีเรือประมงแล้ว เราต้องเริ่มต้นกันใหม่ แม่ยังอาลัยอาวรณ์เรือเป็นอย่างมาก
ดิฉันบอกกับแม่ว่า เราทำดีที่สุดแล้ว ถ้าเราไม่ขายเรือไป สิ่งที่ตามมาก็คือ 
เราจะไม่มีความสุขกับหนี้สินที่เกิดขึ้น เพราะก่อนที่เราจะขายเรือ เราเครียดมาร่วมปี 
เพราะไม่สามารถหาเงินมาชำระหนี้สินได้ 
 
ญาติบางคนซึ่งไม่เคยยื่นมือมาช่วยเหลือบอกว่า ไม่เสียดายหรือที่ต้องขายเรือ 
น่าจะรอให้ได้ราคาดีๆเสียก่อน เราบอกว่า ตอนนั้นเราจำเป็นต้องขายแล้ว
เพราะเจ้าหนี้เขาเร่งรัดหนี้สิน เสียดายแล้วจะทำอะไรได้ 
สิ่งที่ผ่านมาเราตัดสินใจ และได้ขายเรือไปแล้ว เรื่องเรือเป็นเรื่องอดีตไปแล้ว
สำหรับตอนนี้สิ่งที่เราต้องคิดต่อไปคือ เราจะทำอย่างไรต่อไป 

เราจำทำอย่างไรกับชีวิตในวันข้างหน้า นั่นคือสิ่งที่สำคัญสำหรับเราต่างหาก