:: ว่าง ::

::  ว่าง  ::

เรื่องและภาพโดย  :   กะว่าก๋า
 

ฉันมิใช่...เปลวไฟ...อันแรงร้อน

มิใช่เพลิง...เผาใจ...ให้คลายหนาว

ฉันอาจเป็น...ดาวดวงน้อย...สุกสกาว

ส่องแสงพราว...ราวแสงอุ่น....กรุ่นตะวัน

ฉันมิใช่...สายน้ำ...อันฉ่ำชื่น

มิได้เย็น....ระรื่น....ตื่นความฝัน

อาจเป็นเพียง...หยาดน้ำค้าง....ในคราวครัน

พอพลันเช้า...พราวน้ำนั้น...ลับหายไป

ฉันมิใช่...ศิลา....อันกล้าแข็ง

มิได้แกร่ง...ไร้คลอนแคลง...ทุกแพร่งฟ้า

ฉันอาจเป็น...ฝุ่นผง...ไม่นำพา

ที่โหยหา...คือความว่าง...ทุกย่างเดิน

ฉันมิใช่...สายลม...พัดโบยโบก

มิได้กร่อน...กายเจ็บ....ให้เหน็บหนาว

ฉันอาจเป็น....เพียงลมอ่อน....บอกเรื่องราว

เมื่อถึงคราว...แดดริ้วลบ....ก็จบใจ

ฉันจึงเป็น... “เพียงความว่าง”...ไร้อัตตา

กำเนิดมา....ทำหน้าที่....เพื่อสร้างสรรค์

ดำรงตน....จรรโลงโลก....ผ่านปีวัน

สุดท้ายนั้น...ฉันคืนสู่... “สุญตา”