ก๋าราณี ตอบคำถามน้องเสือย้อมแมว

ในยามที่เรามีเงิน มีความรักที่สมหวัง

มีเรื่องดีดีเข้ามาในชีวิต   เราก็มีความสุขดี

แต่ในสภาวะที่เราสิ้นหวัง แฟนทิ้ง เงินหมด แม่ป่วย

ทำอะไรก็ล้มเหลวไปหมด ชีวิตจมอยู่กับความทุกข์

ผมพอจะมีทางที่มันมีความสุขบ้างไหม

ผมออกตามหาความสุขมา  สุดท้ายมันก็แค่ชั่วคราว

พี่ก๋าว่าผมควรออกตามหาความสุขจนสุดทาง

หรือทำยังไงดีครับ แล้วเราควรเริ่มต้นใหม่ยังไงดีครับ

ขอบคุณครับ

คำถามโดย   :   เสือย้อมแมว

วันที่    :     17 กุมภาพันธ์ 2555

เวลา    :     18:02:00 น.

“ความสุข”  ในชีวิตคนเรา

มี “ขนาด” ที่ไม่เท่ากัน

มหาเศรษฐีแสนล้าน

อาจมีความสุขที่ได้ทำงาน

และคิดต่อไปว่าจะลงทุนอะไรต่อ

เพื่อให้ได้เงินมาเยอะๆ

ในขณะที่ขอทาน

อาจดีใจไปทั้งวัน

เมื่อมีคนให้เศษเงินหรือแบ่งปันข้าวสักจาน

พี่ก๋าไปอินเดียมาเมื่อหลายปีก่อน

ทุกๆที่ที่ไปได้พบเห็นขอทานมากมาย

ขอทานเหล่านี้ทำให้พี่ก๋าได้ฉุกคิดอะไรบางอย่าง

ก่อนไปอินเดียพี่ก๋ากำลังอยากได้เลนส์ใหม่

และคิดจะเปลี่ยนคอมพิวเตอร์ตัวใหม่....

แต่เมื่อกลับมาถึงเชียงใหม่

พี่ก๋าไม่คิดจะซื้อเลนส์หรือเปลี่ยนคอมใหม่เลย....

บางสิ่งบางอย่างที่ได้ไปพบ ไปเจอ ไปเห็น

ทำให้พี่ก๋า “รู้สึกตัว”

ภาพของขอทานมากมายที่เดินผ่านเข้ามาในสายตา

ทำให้พี่ก๋าได้รู้ว่า

แท้ที่จริงแล้ว...

เราไม่ได้ขาดแคลน

เราไม่ได้มีน้อย

แต่ที่เราคิดว่าเรามีน้อยและมีไม่พอ

เพราะเราไม่เคยรู้ว่าตัวเองมีมากแค่ไหนต่างหาก

ถ้าเราคอยเปรียบเทียบกับคนที่มีมากกว่า

เราจะไม่มีวันรู้สึกได้ถึงความเพียงพอ

และชีวิตเราจะต้องดิ้นรนเพื่อหาสิ่งต่างๆ

มาถมเต็มส่วนที่เราคิดว่าเขาขาดแคลนและมีไม่พอ

มีมือถือ  ก็อยากได้สมาร์ทโฟน

มีซัมซุง  อยากได้ไอโฟน

มีไอโฟน 4    อยากได้ไอโฟน 5

เรากระตุ้นความอยากของตัวเองไปเรื่อยๆ

ด้วยความรู้สึกที่ว่า “เราขาดแคลนและยังมีไม่พอ”

เรากลัวตกยุค  ตกกระแส

โดยไม่เคยคิดว่าสิ่งที่เราได้มา

มันตอบสนองการใช้งานของเราอย่างแท้จริงหรือไม่

ชีวิตที่สะดวกสบาย

ไม่ได้เป็นหลักประกันว่าเราจะมีความสุข

ในทุกๆครั้งที่เราแสวงหาสิ่งใหม่ๆ

เข้ามาถมเต็มความรู้สึกของตนเอง

เราถูกโฆษณาและสื่อต่างๆ

โหมกระหน่ำและทำให้เชื่อว่า

ต้องชีวิตแบบนี้เท่านั้นจึงจะเป็นชีวิตที่มีคุณภาพ

ต้องมีบ้านหลังใหญ่  มีรถแพงๆ

มีข้าวของเครื่องใช้ไฮเทครุ่นใหม่ 

มีเงินมากๆ  มีชื่อเสียงโด่งดัง

แล้วเราจะมี “ความสุข”

แต่ “ความสุข” มันไม่เคยยั่งยืนและคงทนถาวรเลย

และหากใจเราไม่เคยรู้ “พอ”

แม้ได้สิ่งต่างๆมามากมายขนาดไหน

เราก็ยังคงต้องเหนื่อยกับการแสวงหาสิ่งใหม่ๆ

เข้ามาเติมเต็มความรู้สึกอยู่ตลอดเวลา

ปลายทางของ “ความสุข” คือ “ความทุกข์”

และสุดปลายทางของ “ความทุกข์” ก็คือ “ความสุข”

เพราะเมื่อเราเดินไปสุดทางของความสุข

เราจะต้องสูญเสียความสุขนั้นไป

และเมื่อสูญเสียความสุขไปจากใจ

ความทุกข์ก็เกิดขึ้นทันที....

มีรถคันเก่า ก็อยากได้คันใหม่ที่ใหญ่กว่า

มีมือถือก็อยากได้มือถือรุ่นใหม่

ฯลฯ

เคยมีคนรัก....ตอนนั้นเราสุข

พอคนรักบอกเลิก....เราทุกข์

ถ้าเราเดินไปจนสุดทางของ “ความทุกข์”

เราจะได้ “ความสุข” กลับมา

เพราะความเป็นจริงของชีวิตก็คือ

ไม่มีอะไรที่คงทนถาวร

ไม่ว่าสุขหรือทุกข์

มันมาแล้วมันก็ไป

มันเกิดขึ้น  ดำรงอยู่

เพื่อรอวันเปลี่ยนแปลง

สุข-ทุกข์   ทุกข์-สุข

วนเวียนไปมา

เมื่อไหร่ที่เรายอมรับความจริงแห่งการเปลี่ยนแปลงนี้ได้

เราจะทุกข์น้อยลง

และเมื่อมีความสุขก็ไม่ประมาทขาดสติ

ถึงตอนนั้น

เราจะรู้ซึ้งถึงคำว่า  “ได้มาและเสียไป” อย่างแท้จริง....

ปัญหาคือ เมื่อเราเดินทางไปพบความทุกข์

คนส่วนใหญ่ไม่คิดจะเดินต่อให้สุดทางความทุกข์อีกแล้ว

คนส่วนใหญ่เลือกที่จะ “หยุด” และ “ขังตัวเอง”

ไว้ในกรงที่มีชื่อเรียกว่า “ความทุกข์” นั่นเอง

ชีวิตคนเราทุกคน

กำลังเดินวนอยู่ในวงกลมที่มีชื่อเรียกว่า “สงสารวัฏ”

เราเที่ยวท่องไปในความไม่แน่นอน

ได้มาเสียไป     สุขเศร้าเหงาทุกข์

ยินดี เสียใจ    ร้องไห้  หัวเราะ  ฯลฯ

เมื่อเดินอยู่ในวงกลม

แล้วมันจะไปมี “สุดทาง” ได้อย่างไร

มีแต่การอยู่กับสิ่งที่มีและเป็นอย่างเข้าใจ

เมื่อเข้าใจในความเป็นไปของการเปลี่ยนแปลง

เราจะทุกข์น้อยลง

เมื่อถึงที่สุดแห่งสุขทุกข์

เราจะเข้าใจชีวิตมากขึ้น

เราจะรู้แล้วว่า

“อ๋อ...มันเป็นไปของมันเช่นนั้นเอง”

ถ้าเดินทางมาถึงจุดนี้ได้

วงกลมจะหายไป.....

ภาพของขอทานอินเดียมากมาย

ที่เดินผ่านเข้ามาในสายตาในครั้งนั้น

ทำให้พี่ก๋าได้รู้ว่า

แท้ที่จริงแล้ว...

เราไม่ได้ขาดแคลน

เราไม่ได้มีน้อย

แต่ที่เราคิดว่าเรามีน้อยและมีไม่พอ

เพราะเราไม่เคยรู้ว่าตัวเองมีมากแค่ไหนต่างหาก

ที่เราคิดว่าตัวเองยังไม่มีความสุขมากพอ

เพราะเราไม่เคย “หยุด”  และ “มอง”

สิ่งที่เราอยู่....

เราไม่เคยเห็นคุณค่าของสิ่งที่เรามีอยู่อย่างแท้จริง

เราจึงคิดว่าเรายังมีน้อยเกินไป

เพราะเรามองเลยตัวเองออกไป

และคอยเปรียบเทียบกับคนที่มีมากกว่า

เราจึงคิดว่าเรามีน้อยเกินไป....

ขอทานที่อินเดียเป็นครูของพี่ก๋า

เขาสอนพี่ก๋าว่า

“ที่เราคิดว่าเรายังมีไม่มากพอ

เพราะเรายังไม่รู้สึกมากพอในสิ่งที่เรามี”

ขอให้มีความสุขกับทุกสิ่งที่น้องมีนะครับ