ว่าง

ฉันมิใช่...เปลวไฟ...อันแรงร้อน
มิใช่เพลิง...เผาใจ...ให้คลายหนาว
ฉันอาจเป็น...ดาวดวงน้อย...สุกสกาว
ส่องแสงพราว...ราวแสงอุ่น....กรุ่นตะวัน


ฉันมิใช่...สายน้ำ...อันฉ่ำชื่น
มิได้เย็น....ระรื่น....ตื่นความฝัน
อาจเป็นเพียง...หยาดน้ำค้าง....ในคราวครัน
พอพลันเช้า...พราวน้ำนั้น...กลับหายไป


ฉันมิใช่...ศิลา....อันกล้าแข็ง
มิได้แกร่ง...ไร้คลอนแคลง...ทุกแพร่งฟ้า
ฉันอาจเป็น...ฝุ่นผง...ไม่นำพา
ที่โหยหา...คือความว่าง...ทุกย่างเดิน


ฉันมิใช่...สายลม...พัดโบยโบก
มิได้กร่อน...กายเจ็บ....ให้เหน็บหนาว
ฉันอาจเป็น....เพียงลมอ่อน....บอกเรื่องราว
เมื่อถึงคราว...แดดริ้วลบ....ก็จบใจ


ฉันจึงเป็น... “เพียงความว่าง” ...ไร้อัตตา
กำเนิดมา....ทำหน้าที่....เพื่อสร้างสรรค์
ดำรงตน....จรรโลงโลก....ผ่านปีวัน
สุดท้ายนั้น...ฉันคืนสู่... “สุญญตา”