หยดน้ำ , ชีวิต และการหายตัวไปของคนๆหนึ่ง....
หยดน้ำ , ชีวิต
และการหายตัวไปของคนๆหนึ่ง....
ผมนั่งจ้องมองหยดน้ำนั้นอย่างตั้งใจ
พราวน้ำบนใบตระไคร้หอม
บางหยดแตกตัวเป็นแอ่งน้ำเล็กๆ
บางหยดม้วนตัวเองให้กลม
และกลิ้งไปบนใบเขียวยามลมพัดแผ่วจนใบไม้ไหว
เพื่อนสนิทถามผมว่า
“มึงเคยทุกข์มากๆแบบไม่อยากมีชีวิตอยู่บ้างไหม ?”
“ทุกข์แบบไหนที่ทำให้คนไม่อยากมีชีวิตอยู่ ?”
ผมย้อนกลับไปด้วยคำถาม
เพื่อนมองไปข้างหน้า สายตาเหม่อลอย....
“แฟนทิ้ง พ่อตาย แม่ป่วย สอบตก ตกงาน พิการ พี่น้องทะเลาะกัน”
“แค่นี้ก็ทำให้คนอยากตายแล้วเหรอ ?” ผมถามมันต่อ
“ตกลงมึงจะถามกู หรือกูจะถามมึง”
น้ำเสียงของเพื่อนเริ่มเจืออารมณ์
ผมหัวเราะเบาๆ.....
แดดสายเริ่มฉายส่อง
ผมเดินผ่านตระไคร้กอเดิม
หยาดน้ำพราวหลายหยดเริ่มระเหิดหายไปพร้อมแสงแรงร้อน
จากหยดน้ำ มลายหายไปบนฟ้า
ถูกแสงร้อนนำพาไปหลอมรวมกับหมู่ก้อนเมฆ
“มึงว่าชีวิตคนอะไรที่ทุกข์ที่สุด” ผมตั้งคำถามต่อ
“กูไม่รู้” เพื่อนเริ่มหงุดหงิด
“งั้นตอนนี้มึงทุกข์กับเรื่องอะไรมากที่สุด ?” ผมยังรุกมันด้วยคำถาม
เพื่อนนิ่งไปอึดใจใหญ่ๆ ก่อนตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ....
“กู.....กูเศร้าที่แฟนทิ้งกู พ่อแม่ไม่เคยเข้าใจกูเลย
วันๆเอาแต่สั่งให้กูทำอย่างนั้นอย่างนี้ พี่น้องก็คอยแต่พึ่งพา
แม่ง...ตัวกูป่วยหนัก บอกใครก็ไม่ได้
งานที่ทำอยู่มีแต่ปัญหา ทะเลาะกับเจ้านาย ลูกน้องไม่เคารพ
แถมรถที่ซื้อมา ไฟแนนซ์เตรียมมายึดคืนแล้ว”
“นี่ทุกข์ที่สุดแล้วเหรอ ?” ผมถาม
“มึงยังมีชีวิตบัดซบกว่านี้อีกเหรอ ?”
ดูเหมือนเพื่อนจะแทรกคำถามถามผมกลับได้บ้าง
ผมไม่ตอบคำถามนี้...ผมยิ้ม
เมฆขาวลอยฟ่องล่องลอย
ก่อนปะทะสายลมร้อนหนาว
กลายเป็นเมฆครึ้มทึมเทา
และกลั่นตัวกลายเป็นเม็ดฝนโปรยปรายลงมาสู่พื้นดินอีกครั้ง
ใครจะไปล่วงรู้
ในเม็ดฝนที่ร่วงพรู
อาจมีหยดน้ำจากใบตระไคร้อยู่หลายสิบเม็ด
เพื่อนสนิทของผมคนนี้ไม่มีตัวตนบนโลกนี้....
แต่เขาได้อาศัยอยู่ใน “ใจ” ของใครหลายล้านคนบนโลกนี้
เมื่อใดที่เราเปิดโอกาส.....
“เพื่อนคนนี้” จะเข้าจู่โจมที่กลางใจ
และมอบความเศร้า ความทุกข์ระทม ความรันทดท้อ
ให้เป็นของขวัญแก่ผู้คน
“ชีวิตเศร้าไหม ?”
ใช่...ชีวิตคล้ายบางทีเป็นเรื่องเศร้า
แต่ในความเศร้ามันมี “ความงาม” พ่วงพามาด้วยเสมอ
หากแต่เราเคยมองเห็นและใส่ใจมันบ้างไหม ?
ใช่ความเศร้าจากความรักนั่นรึเปล่า
ที่ทำเราเรียนรู้ที่จะรักใครคนใหม่ด้วยสติและความเอื้ออาทร
ใช่ความเศร้าจากคนในครอบครัวหรือเปล่า
ที่ทำให้เราเติบโตและยืนอยู่บนลำแข้งขาของตัวเองได้
ใช่ความเศร้าจากลูกน้องเจ้านายหรือเปล่า
ที่ทำให้เราได้เรียนรู้ความแตกต่างของมนุษย์
ใช่โรคร้ายนั่นหรือเปล่า
ที่เป็นครูผู้สอนให้เราใช้ชีวิตอย่างมีคุณค่าในทุกวินาที
ใช่ความตายนั่นหรือเปล่า
ที่สอนไม่ให้เราเหิมเกริมต่อดวงชะตา
และควรเพิ่มความอ่อนน้อมถ่อมตนในชีวิต
หยดน้ำนั้นกระจ่างใส
แวววาว วามวับ
จับใจ.....
ผมมองดูหยดน้ำนั้นอย่างเต็มตา
ก่อนทำใจยอมรับว่า “หยดน้ำ” นี้
มีเวลาให้เราซึมซับความงามชั่วขณะหนึ่ง
...ก่อนที่มันจะหายไป....
การหายไปของหยดน้ำ
ไม่ได้หมายความว่ามันไม่มีอยู่
มันมีอยู่….
เพียงแต่เราไม่เห็นมันเท่านั้นเอง
ทุกข์แค่ไหนไม่มีใครว่า
เศร้าแค่ไหนไม่มีใครสนคุณหรอก
การหายไปจากโลกนี้ของคุณ ของผม
ของกษัตริย์ ของขอทาน
เป็นแค่การจากไปของ “หยดน้ำ” หยดหนึ่งเท่านั้น
หยดน้ำที่ระเหิดหายกลายเป็นฝน
กลายเป็นน้ำค้างพร่างพรมยามเช้า
เป็นอณูเดียวกันกับแดดที่เต้นระยิบ
หรืออาจไม่ได้เป็นอะไรเลย
นอกจาก “ความว่าง” อันเปี่ยมไปด้วยความงดงาม.
กล่องความคิดเห็น
การแสดงความคิดเห็นเปิดสำหรับสมาชิกเท่านั้น
ลงชื่อเข้าระบบสมาชิก หรือ สมัครสมาชิกใหม่