ธรรมดาของ "ความรัก" และ ธรรมชาติของ "ความจริง"

ธรรมดาของ "ความรัก" และ ธรรมชาติของ "ความจริง"

ที่เราเจ็บปวดกับความรักน่ะ 

ไม่ใช่เพราะมันจากไปหรอก....แต่เพราะมันยังอยู่กับเราต่างหาก

ถ้าวันนี้คนสองคนหมดรักกันไป คงไม่มีใครเสียใจมากนัก 

แต่เป็นเพราะรักยังอยู่ในใจคุณนั่นเองที่ทำให้คุณปล่อยวางลงไม่ได้


ธรรมชาติของรักมักไม่ให้โทษกับใคร

เพียงแต่อาจปรุงแต่งให้หัวใจฟองฟูจนลืมนึกถึงความจริงที่ว่า...

มีวันที่รักมา...ก็อาจมีวันที่รักไปได้ ความรักเป็นสิ่งที่สวยงาม

หลายคนอดหลงไหลได้ปลื้มกับมันไม่ได้ในยามที่มันอยู่

เรามักหลอกตนเองว่า เพราะเรารักเขามาก

เขาคงเห็นความดี ความตั้งใจของเราและรักตอบบ้าง ไม่มากก็น้อย

และเมื่อเขาตอบรักเรา ความฟูของหัวใจ

มักทำให้เรายึดมั่นว่าเขาเป็นส่วนหนึ่งของเราเป็น

เหมือนทรัพย์สินทางหัวใจอย่างหนึ่ง

ที่ต้องอยู่กับเราทุกครั้งที่เราต้องการนานเท่านานที่เราปราถนา

ความรู้สึอันนี้แหละ คือจุดเริ่มของความเจ็บปวดทั้งมวล

เพราะ...มันฝืนความเป็นจริงของ "กฏธรรมชาติ"

ไม่ได้บอกว่า...รักต้องลงเอยด้วยความเศร้าเสมอไป

 

เพียงแต่ ถ้าเขาจะอยู่เขาจะไป

จะรักคุณมากขึ้น คงเดิม หรือลดน้อยถอยลง

ก็เป็นเพราะคนสองคน

ไม่ใช่เพราะเราฝ่ายเดียว หรือเขาฝ่ายเดียว

ชีวิตเป็นเรื่องซับซ้อนเข้าใจยาก....แต่ในความซับซ้อนนั้น

 

มันเรียบง่ายอย่างที่เรานึกไม่ถึง

พราะไม่ว่าสิ่งไหน เรื่องอะไรสารพัดสารพัน

ทุกอย่างล้วนอยู่ในกฏเดียวกัน

มันจะ เกิดขึ้น....ตั้งอยู่....แปรสภาพ

และจบลงรักที่สมหวังอยู่กันจนแก่เฒ่า ก็หนีไม่พ้นกฏข้อนี้

เพราะวันหนึ่ง ไม่เราก็เขา ก็ต้องตายจากกัน

สิ่งสำคัญจึงไม่ได้อยู่ที่ว่า....วันนี้เขาอยู่หรือจากไป

สำคัญที่ว่า....ช่วงที่เราอยู่ด้วยกันขอให้มีความทรงจำที่ดี....ก็เพียงพอแล้ว
 

อย่างน้อยเราก็ยังมีอะไรดีดีให้นึกถึงและยิ้มให้ความทรงจำนั้นได้...