ข่าวลือ...ข่าวลืม...ข่าวลวง

เขียนโดย : กะว่าก๋า

วันก่อนผมกำลังขับรถอยู่

เดี๋ยวก็มีคนโทรมาถามว่าอยู่ที่ไหน

เดี๋ยวก็มีคนโทรมาบอกว่ากลับบ้านด่วน ผมถามว่ามีอะไร

“มีการวางระเบิดที่ห้าง..... กับห้าง.........”
 

ผมไม่ได้ตกใจและแตกตื่น ค่อยๆถามช้าๆว่า
เกิดอะไรขึ้นที่ไหน เมื่อไหร่ และปิดท้ายคำถามว่า

“เช็คดูรึยังว่าเป็น “เรื่องจริง” หรือเปล่า ?”

กลับมาตรวจสอบข่าวที่โทรทัศน์ภาคค่ำ
ข่าวการระเบิดเป็นเพียงคำขู่ของพวกโรคจิตที่สร้างสถานการณ์
ให้ประชาชนแตกตื่นกลัว



………………………………………



มีเรื่องเล่าว่า
ครั้งหนึ่งมีชายกลุ่มหนึ่งเดินทางมาจากหมู่บ้านหนึ่งไปยังอีกหมู่บ้านหนึ่ง

ขณะเดินผ่านทุ่งนามีกลุ่มนกพิราบสีขาวบินผ่านไป
คนแรกสุดที่ยืนอยู่หัวแถว หันไปบอกคนที่อยู่ถัดไปว่า

“โอ้...นกพิราบสีขาวนี้ช่างสวยงามนัก

เออ..แต่น่าแปลกที่มีนกอีกาตัวหนึ่งบินร่วมฝูงมาด้วย”

คนที่สองถ่ายทอดประโยคให้กับคนที่อยู่ถัดจากเขาไป
ด้วยประโยคเดียวกัน

ทั้งที่ทุกคน ณ ที่นั้นต่างก็เห็นด้วยตาของตนเองว่านกพิราบทุกตัวเป็นสีขาว

และมีอีกาเพียงตัวเดียวที่บินเกาะกลุ่มอยู่ท้ายฝูง
เมื่อเดินไปถึงยังหมู่บ้าน

คนที่เดินรั้งท้ายขบวนก็บอกเล่าเรื่องราวระหว่างที่เดินทางมา

ให้กับคนต่างหมู่บ้านฟังด้วยน้ำเสียงอันตื่นเต้นว่า

“ระหว่างทางที่พวกข้าเดินมา

มีปรากฏการณ์แปลกประหลาดซึ่งพวกท่านต้องไม่เคยเห็นมาก่อนในชีวิตแน่ๆ
คือ มีอีกาเผือกฝูงใหญ่บินมา และในฝูงนกนั้นเอง
กลับมีนกพิราบสีดำบินมาด้วยตัวหนึ่ง”

 

………………………………………….

 

เมื่อมนุษย์ตกอยู่ในภาวะแห่งความหวาดกลัว
ไม่ว่าข่าวจริง ข่าวลวง ย่อมส่งผลกระทบต่อความรู้สึกอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
ท้ายที่สุด ก็นำพาสติที่ควรจะมีให้จากหายไปชนิดกู่ไม่กลับ
มิใช่การประมาท

แต่บางครั้งเราก็ต้องดำเนินชีวิตต่อไปตามปกติอย่างที่มันควรเป็น

คนเราเมื่อถึงที่ตาย ก็ต้องตาย
การวิตกจริตกลัวตายจนไม่กล้าไปไหน ไม่กล้าทำอะไร

ท้ายที่สุดก็มีแต่กัดกร่อนความสุขที่ควรจะมีในชีวิตของตัวเองให้จากจางหายไป

 

.............................................

 

“ไม่มีข่าว คือ ข่าวดี”

ผมพยายามติดตามข่าวสารให้น้อยลง
ท่ามกลางกระแสเชี่ยวกรากของข่าวสารอันรุนแรงและทะลักล้น

เราถูกยัดเยียดให้เชื่อว่า เราต้องติดตามข่าวสาร เราต้องไม่ตกข่าว
 

ในที่สุด..เราต้องเสพรับข้อมูลทั้งที่เป็นสาระและไร้สาระ
มันเยอะเสียจนเราก็แยกแยะและเลือกเสพรับไม่ไหว
บางทีผมเลือกที่จะไม่เปิดรับข้อมูลใดๆเลยในวันหนึ่ง
เพียงเพราะอยากให้สมองได้หยุดพักบ้าง ผมบอกตัวเองว่า
เราไม่จำเป็นต้องรู้ทุกเรื่องหรอกที่ผ่านเข้ามาในชีวิต
เพราะบางเรื่องเป็นเรื่องจริง
บางเรื่องก็แค่ข่าวโคมลอยอันไร้สาระ
บางเรื่องก็แค่ข่าวลือที่หาความจริงอันใดไม่ได้

และเกือบทุกเรื่อง

เมื่อวันผ่านไป มันกลายเป็นแค่ “ข่าวลืม”

ที่คนเราไม่ได้นึกอยากจะจดจำไว้แม้เพียงนิดเดียว.