ไม้หลักปักเลน

เขียนโดย : กะว่าก๋า

ถ้าหากเพียงเรายอมรับความจริงข้อหนึ่งของชีวิตได้
ผมเชื่อแน่ว่า “ความสุข” ในการใช้ชีวิต
ไม่ได้อยู่ห่างไกลจากชีวิตเราสักแค่ไหน
 

มีเรื่องเล่าว่า
ครั้งหนึ่ง ในบ้านของชายชรา ม้าที่แกเลี้ยงไว้เกิดเตลิดหนีออกจากคอกไป
เพื่อนบ้านต่างมาเยี่ยมเยียนและแสดงความสงสารที่แกต้องเสียม้าไปตัวหนึ่ง
แกขอบคุณทุกคน และพูดสั้นๆแค่ว่า

“โชคร้ายอาจเป็นโชคดีก็ได้”

จากนั้นเพียงไม่กี่วัน ม้าที่หนีไปของแก

กลับพาม้าป่าสายพันธุ์ดีตัวหนึ่งกลับมาที่บ้าน
เพื่อนบ้านเห็นดังนั้น ก็พากันกล่าวว่าแกโชคดีมากที่อยู่ๆก็ได้ลาภลอยก้อนโต
ชายชราพูดเพียงสั้นๆว่า

“โชคดีอาจกลายเป็นโชคร้ายก็ได้”

เย็นวันนั้นเอง ลูกชายคนเดียวของแก

กลับบ้านและเห็นม้าป่าตัวนี้เข้า จึงพยายามขึ้นไปควบขี่
ปรากฏว่าม้าพยศจนลูกชายแกหล่นลงมาขาหัก
หมอที่มารักษาได้แต่แสดงความเสียใจ เพราะบาดแผลนั้นรุนแรงมาก
และลูกชายแกอาจต้องกลายเป็นคนพิการไปตลอดชีวิต
เพื่อนบ้านรู้ข่าวนี้เข้า ก็เดินทางมาแสดงความเสียใจกันอย่างไม่ขาดสาย
เช่นเดิม...แกขอบคุณเพื่อนบ้านทุกคนที่ปรารถนาดี และพูดสั้นๆเพียง
 

“โชคร้ายอาจกลายเป็นโชคดีก็ได้”

ไม่นานนัก ทางการเข้ามาที่หมู่บ้าน แจ้งข่าวร้ายให้ทุกคนทราบว่า

ขณะนี้ประเทศอยู่ในสภาวะสงคราม
เด็กหนุ่มและผู้ชายทุกคน ยกเว้นเด็ก คนพิการและคนชรา ...

นอกนั้นต้องไปเป็นทหารเพื่อสู้รบ
ผู้ชายในหมู่บ้านนี้ตายไปในสงครามอันยืดเยื้อครั้งนั้น
มีเด็กหนุ่มเพียงคนเดียวที่รอดชีวิต
ก็คือ ลูกชายผู้พิการของแก

 

เมื่อคุณเอาไม้หลักไปปักไว้ในกองขี้เลน
มันเป็นเรื่องธรรมดาที่เวลาผ่านไปไม่นาน มันย่อมซวดเซและล้มลงในที่สุด
“ความสุข-ความทุกข์” ก็ไม่มีอะไรต่าง....มันมาแล้วมันก็ไป
 

ผมไม่ได้บรรลุธรรมขนาดปลงได้กับทุกเรื่องที่ผ่านเข้ามาในชีวิต
เพียงแต่เมื่อเราค่อยๆมองย้อนกลับไป
เราจะพบว่า ทั้งสิ่งที่ดีและไม่ดี มันผ่านเข้ามาในชีวิตเรา
แล้วมันก็จากไปเป็นเรื่องธรรมดาสามัญเป็นอย่างยิ่ง
ต่อให้ทุกข์ให้เศร้าแค่ไหน มันก็ต้องผ่านไปในสักวัน
ต่อให้สุขจนล้นทะลัก เราก็ยึดฉวยไว้ไม่ได้
คิดแต่จะเอา จะหวังแต่ “ความสุข” ให้เกิดขึ้นกับชีวิต
แล้ว “ความทุกข์” ที่เหลือ คุณจะไปโยนทิ้งให้ใครกันเล่า

“ชายชรา” คนนี้เดินทางไปกับเราตลอดทุกช่วงเส้นทางเดินอันยาวไกลของชีวิต
เขาผู้ซึ่งเข้าใจในเรื่อง “โชคดี” และ “โชคร้าย” อย่างถ่องแท้
ผมหวังว่าเขาจะนั่งตบไหล่ผมบ้าง ในวันที่ผมท้อแท้ เศร้าโศกเสียใจ
และ ฉุดดึงรั้งผมไว้ เมื่อยามที่ผมหลงเพ้อไปว่า
ชีวิตเราช่างโชคดีเสียนี่กระไร.