ทางไกล...ลมพัดผ่าน...อยากลืมเธอ
เขียนโดย : กะว่าก๋า
รถไฟวิ่งไป
เสียงดังไกลกว้าง
วิ่งไปตามราง
ตามทางที่มี
ผ่านนา ผ่านป่า
ผ่านฟ้า ผ่านฝน
ผ่านหลาก หลายคน
สู่หนปลายทาง
รถไฟวิ่งไป
วิ่งไปช้าช้า
วิ่งไปเพื่อพา
พบลาจากกัน...
..................................................
อารมณ์เหงาเข้าจู่โจมอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว
มองออกไปนอกหน้าต่าง
เห็นทุ่งนาเป็นผืนผ้าใบสีเขียวกว้างไกลสุดลูกหูลูกตา
ผมคิดถึงความสัมพันธ์ของตัวเองกับใครบางคน
...................................................
ถ้ามีใครสักคนรักคุณมาก...
รักแบบที่คุณรู้สึกและสัมผัสได้
แต่ด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม
คุณไม่สามารถให้ความรักตอบแก่คนๆนี้ได้
มันเป็นเหตุผลที่คุณต้องกล้ำกลืนไว้ในลำคอ
ไม่อาจเปล่งเสียงเพื่อกล่าวถ้อยคำอย่างที่ใจรู้สึกได้
เท่าที่คุณทำได้ ก็คือ เงียบ
และปล่อยให้เวลาเยียวยาบาดแผลในใจของอีกฝ่าย
คุณรู้สึกผิดไหม ?
คุณเจ็บปวดกับความสัมพันธ์แบบนี้บ้างรึเปล่า ?
จะเดินหน้าก็ไม่ได้ จะถอยหลังก็ไม่มีสิทธิ์
ย่ำยืนอยู่ตรงกึ่งกลางของความกระอักกระอ่วนใจ
...................................................
ผมมองรางรถไฟที่ทอดยาว
เสียงล้อเหล็กกระทบดังกึกกักๆๆๆ
ลมเย็นประทะใบหน้าตลอดเวลา
ผมน่าจะบอกสายลมไปก่อน
ว่าผมไม่ต้องการ “ความเหงา” ที่แนบมากับสายลม
ความเหงาในใจมีมากพอแล้ว
และอีกไม่นานก็จะถึงชานชาลานั้นแล้ว
รถไฟจอดสนิทที่ชานชาลา
ผมเดินลงมา
และเดินจากไป...
คงอีกนานที่จะหวนกลับไปขึ้นรถไฟขบวนนี้อีก
หรือ อาจไม่มีโอกาสอีกเลยในชีวิต.
กล่องความคิดเห็น
การแสดงความคิดเห็นเปิดสำหรับสมาชิกเท่านั้น
ลงชื่อเข้าระบบสมาชิก หรือ สมัครสมาชิกใหม่