ความรักคือความเห็นแก่ตัว....

เขียนโดย : กะว่าก๋า

 

ฉันคือต้นข้าวโพดที่ยืนต้นอยู่โดดเดี่ยวกลางทุ่ง
บ่อยครั้งมีคนผ่านมาผ่านไป...

ด้วยความเหงา....
ฉันหวังว่าใครสักคนจะเดินผ่านเข้ามาในชีวิต
และมอบความอบอุ่นให้กับหัวใจสักครั้ง
ฉันหวังว่ารักแท้คงมีจริง
และคนที่รออยู่คงไม่ได้มีเพียงแค่ในความฝัน

 

...........................................

 

ชายคนหนึ่งหิวโซเดินมาหมดแรงล้มลงตรงหน้า
ฉันบอกกับเขาว่า

“เธอจงกัดกินเมล็ดสีเหลืองสุกปลั่งของฉันสิ
มันอาจบรรเทาความหิวโหยของเธอได้บ้าง”

เขากัดกินไปบางส่วน กล่าวคำขอบคุณ
และเดินทางจากไป
ฉันยังไม่ทันได้เรียกถามความรักจากเขาเลย.....


ชายคนหนึ่งเดินมาพร้อมคู่รัก
ฉันแอบมองเขาด้วยความอิจฉาเมื่อเห็นเขาเคลียคลอกัน

“ลองชิมเมล็ดข้าวโพดหวานๆของฉันดูสิ”

ฉันหวังว่าเขาอาจเปลี่ยนใจมารักฉัน ด้วยสิ่งที่ฉันมอบให้
ชายหนุ่มกล่าวคำขอบคุณ

ก่อนแกะเมล็ดข้าวโพดป้อนให้หญิงสาวอย่างดูดดื่ม
แล้วทั้งคู่ก็เดินจากไป.....
ฉันยังไม่ทันได้เรียกถามความรักจากเขาเลย.....
 

ถึงตอนนี้ฉันเหลือเมล็ดข้าวโพดเพียงครึ่งฝัก
แต่ความปรารถนาคนรักสักคนยังเต็มเปี่ยมในหัวใจ
ไม่นานชายกักขฬะคนหนึ่งเดินตรงเข้ามา

“เออ...กำลังหิวพอดี โชคดีจริงๆ”

ว่าแล้วก็หักฝักข้าวโพดลงอย่างโหดร้ายรุนแรง
ฉันร้องเสียงหลงด้วยความเจ็บปวด....
ชายคนนี้แทะเมล็ดข้าวโพดอย่างมูมมามเรี่ยราด
แม้ฉันรู้สึกขยะแขยงเพียงใด แต่ก็ไม่อาจขัดขืน
เมื่อแทะเมล็ดจนหมดฝัก
เขาเขวี้ยงฝักข้าวโพดทิ้งอย่างไม่ใยดี

 

........................................

 

เมื่อใครคนหนึ่งบอกว่า “ความรักคือการให้”
แล้วถ้าต้อง “ให้”
“ให้” แค่ไหนถึงจะพอ.....
“ให้” ไปแค่ไหนถึงจะเติมเต็มจนถึงซึ่งความรักได้

ความรัก คือ “ความเห็นแก่ตัว”
มีใครกล้าปฏิเสธว่า ทุกครั้งของการ “ให้”
เราให้เพื่อหวังผลทั้งสิ้น
เรา “ให้” เพราะเราอยากให้เขา “รัก”
เราไม่ได้ “รัก” เขา เพราะเราอยาก “ให้”

จึงทำให้บ่อยครั้ง...
หลายคนคงต้องปอกเมล็ดที่มีของตัวเองจนหมดสิ้น
เพียงเพื่อแลกกับบางความรู้สึก
ที่อาจทำให้เราเชื่อไปเองว่านี่คือ “ความรัก”.