บทสนทนาระหว่างคนรักกับความรัก
เขียนโดย : กะว่าก๋า
เมื่อเห็นคนรักนั่งซึมเซาเหงาหงอย
ความรักจึงเดินเข้าไปถามว่า
“เกิดอะไรขึ้นกับเธอหรือ ทำไมจึงนั่งหน้าเศร้าอย่างนั้น ?”
คนรักสบตากับความรัก ก่อนเอื้อนเอ่ยว่า
“คนรักของฉันน่ะสิ เขาไม่ยอมเปลี่ยนแปลงตัวเองบ้างเลย
ฉันพยายามบอกให้เขาปรับเปลี่ยนตัวเองบ้าง
แต่ก็ไม่...เขายังเฉยชาอยู่เช่นนั้น
ฉันเบื่อ...และเริ่มรับสิ่งที่เขาทำไม่ได้แล้ว”
คนรักระบายอย่างอัดอั้น
ความรักบอกว่า
“ใจเย็นๆ ค่อยๆคิดสิ....”
“ฉันชักเย็นไม่ไหวแล้วล่ะ” คนรักเริ่มมีอารมณ์คุกรุ่น
“เอาล่ะ”...ความรักเริ่มอธิบาย
“เธอลองฟังเรื่องนี้ดูนะ ฉันมีเรื่องหนึ่งอยากเล่าให้เธอฟัง”
..............................................
ครั้งหนึ่งมีชายคนหนึ่งเขามีที่ทางอยู่ผืนหนึ่งตั้งอยู่ริมฝั่งแม่น้ำ
ทุกวัน...เขาจะขนอิฐ , ปูนและทราย
มาทำการก่อสร้างฉาบเติมอะไรบางอย่าง
จากพื้นดินว่างเปล่า เริ่มมีสิ่งก่อสร้างเล็กๆเกิดขึ้น
ชาวบ้านแถวนั้นเดินมาสอบถาม
เขาก็ไม่เคยพูดอะไร ได้แต่ยิ้มๆ
จนคนถามมากเข้า
เขาก็บอกแค่
“นี่จะเป็นสิ่งที่ผมสร้างขึ้นสำหรับคนที่รักผมมากที่สุด”
หลายเดือนผ่านไป
สิ่งก่อสร้างเริ่มเป็นรูปเป็นร่างมากขึ้น
พร้อมกับความหวังในใจของชายหนุ่ม
ที่มุ่งมั่นทำบางสิ่งเพื่อคนที่รักเขา
เขาเป็นเพียงหนุ่มโสดที่หวังว่าจะมีหญิงสาวสักคนมาหลงรักเขา
ชื่นชมในสิ่งที่เขาทำ รับฟังในสิ่งที่เขาพูด
เชื่อและคิดเหมือนกัน
รักและชอบอะไรที่คล้ายกัน
แต่หญิงสาวมากมายที่เดินผ่านมา กลับเดินผ่านไปอย่างไม่ใยดี
“หรือสิ่งที่ฉันทำมันไม่สวยงามและยิ่งใหญ่พอ ?”
คิดดังนี้เขายิ่งเร่งมือก่อสร้างอย่างขะมักเขม้นชนิดลืมวันลืมคืน
...........................................
“แล้วท้ายที่สุด..ชายหนุ่มคนนี้พบคนที่รักเขาไหม ?” คนรักถาม
ความรักยิ้มน้อยๆก่อนตอบเป็นเชิงคำถามว่า
“แล้วเธอคิดว่าเขาหาหญิงสาวคนนั้นเจอไหม ?”
คนรักส่ายหน้า... “แต่ฉันก็ไม่รู้นะว่าทำไม ฉันแค่เดาเอา”
ความรักจึงตอบคำถามนี้...
“สุดท้ายชายหนุ่มก็ไม่สามารถหาใครที่รักเขาได้เลยแม้เพียงคนเดียว….
เขาใช้เวลาเกือบทั้งชีวิตไปสร้างสิ่งก่อสร้างอันใหญ่โต
ทุกคนแถวนั้นพากันทึ่งในความสามารถและความมุ่งมั่นตั้งใจของเขา
แต่สิ่งก่อสร้างนั้นกลับไม่ได้เป็นสิ่งที่คนทั่วไปชื่นชม โดยเฉพาะหญิงสาวทั้งหลาย”
คนรักขัดจังหวะขึ้น “เจ้าสิ่งนั้นมันคืออะไรหรือ ?”
“สิ่งนั้นมันคือ กำแพงขนาดใหญ่” ความรักถอนใจก่อนพูดต่อไป
“แทนที่เขาจะสร้างสะพาน กลับสร้างกำแพงที่ยิ่งสูง
ยิ่งหนาทึบ ผู้คนก็ยิ่งถูกกีดกันออกไปจากชีวิตของเขา…
เขาเฝ้ามองแต่คนที่รักเขา
แทนที่จะเลือกเดินเข้าไปเพื่อรักใครสักคน และดูแลทะนุถนอมความรักนั้นไว้....”
“อืมมม....” คนรักครางฮึมฮัมในลำคอ
“ฉันไม่รู้นะ ว่าวันหนึ่งเขาอาจคิดได้ อาจลองทุบกำแพงนั้น
แล้วเอามาสร้างสะพานแทน แต่ก็ไม่อยากเดาความคิดของใคร”
คนรักเริ่มยิ้มออกได้บ้าง
ดูเหมือนความขุ่นเคืองในตอนต้นจะจางหายคลายไปได้มาก
“ขอบคุณเธอมากที่เล่าเรื่องนี้ให้ฉันฟัง” คนรักกล่าวอย่างจริงใจ
“ไม่เป็นไร ก็เราน่ะเพื่อนสนิทกันนี่นา” ความรักว่า
“เอาล่ะ ฉันต้องไปแล้ว มีคนรอฟังเรื่องเล่าอีกเยอะเลย
วันหลังค่อยมาคุยกันใหม่นะ”
คนรักพยักหน้ารับรู้ ยิ้มแทนคำขอบคุณ
ความรักยิ้มตอบ
.....แล้วความรักก็เดินทางต่อไป
กล่องความคิดเห็น
การแสดงความคิดเห็นเปิดสำหรับสมาชิกเท่านั้น
ลงชื่อเข้าระบบสมาชิก หรือ สมัครสมาชิกใหม่