เพื่อนที่เราทำหล่นหายไปจากชีวิต...

เขียนโดย : กะว่าก๋า
 

เขาเป็นเพื่อนสนิทของผม
ไม่สิ...ผมต้องบอกว่า “เขาเคยเป็นเพื่อนสนิทของผม”
เขาอยู่กับผมช่วงใหญ่ๆของชีวิต
แนบแน่น เกาะติด
และปรากฏตัวทุกครั้งที่พลั้งเผลอ
 

.....................................
 

เพื่อนคนนี้มีชื่อว่า “ความน้อยเนื้อต่ำใจ”
อุปนิสัยที่เด่นชัด คือ ยามเมื่อใครทำอะไรไม่ถูกใจ
ก็พลอยทำให้รู้สึกเสียใจ ผิดหวัง
หดหู่ และบ่อยครั้งลุกลามไปถึงการเคียดแค้นชิงชัง

ผมฝังเพื่อนคนนี้ไว้ในใจโดยไม่รู้สึกตัว
จนเมื่อเวลาล่วงเลยหลายปีผ่านไป
พร้อมการเรียนรู้ในอีกรูปแบบที่ไม่มีสอนหรือบอกในมหาวิทยาลัย
ผมถึงได้รู้ว่า....

ผมปล่อยให้เพื่อนคนนี้อยู่กับชีวิตของตัวเองยาวนานเกินไป
 

.....................................
 

ไม่มีใครทำอะไรเพื่อเราจริงๆหรอก
ทุกๆเงื่อนไขของความรัก

มักพ่วงพามากับความคาดหวังผลตอบแทนเสมอ....
 

ฉันรักเธอ เพราะเธอรักฉัน
เธอรักฉัน เพราะฉันรักเธอ
เมื่อเธอไม่รักฉัน ฉันไม่รักเธอ
เมื่อฉันไม่รักเธอ เธอไม่รักฉัน

เมื่อมีใครสักคนพูดถึงความรักที่เสียสละแบบรักคือการให้
ผมมักนึกถึงเรื่องเล่าเรื่องหนึ่งเสมอ
นั่นคือ มีคู่รักสองคนรักกัน เขาบอกให้ทั้งคู่แบมือออกมาข้างหน้า
จากนั้นก็เอาถ่านร้อนๆสองก้อน วางบนฝ่ามือของคนทั้งคู่
ถามว่า...ใครจะปัดถ่านในมือของใครก่อน....

ความรัก...บางทีก็เหมือนกับคนคู่นี้
เราต้องรักตัวเองให้เป็นก่อนใช่ไหม
ถึงจะดูแลอีกฝ่ายหนึ่งได้
เราต้องดูแลความรู้สึกของตัวเองให้ดีก่อนใช่ไหม
ถึงจะเติมเต็มชีวิตของอีกฝ่ายให้หายพร่องได้

บางทีถ้าใครถามผมว่า “เพื่อนสนิท” ของผมนั้นหายไปจากชีวิตตั้งแต่เมื่อไหร่
ผมอยากให้คุณอ่านเรื่องเล่าด้านบนอีกสักครั้ง

เพราะผมคือคนที่ปัดถ่านในมือของตัวเองก่อนอย่างรวดเร็ว
เพื่อจะปัดได้ถ่านบนมือของคนรักของผมให้หล่นร่วง
อย่าถามนะ...ว่าทำไมเธอถึงไม่สะบัดถ่านทิ้งด้วยตนเอง
เพราะนั่นน่ะ...คือ “ความรับผิดชอบ” ที่ผมต้องมีกับ
“คู่ชีวิต” ของผม.

..................................

 

หมายเหตุ :

ความรัก...บางครั้งก็ต้องโฟกัสตัวเองให้ชัดเจนเสียก่อน
ว่าเราต้องการสิ่งใดจากคนรัก
คุณจะได้มองเห็นอย่างชัดเจนว่า
คุณจะทำอะไรเพื่อคนรักของคุณ
และคนรักของคุณจะทำอะไรให้คุณได้บ้าง

เมื่อรู้สิ่งที่ต่างต้องการแล้วก้น่าจะเป็นเรื่องที่ง่ายขึ้น
ในการดูแลความรู้สึกระหว่างกันและกัน