ลูกผู้ชาย

เขียนโดย : กะว่าก๋า

 

ใช่เป็นชาย เกิดมา หมายเพียงศักดิ์
หวังเพียงยศ ฐานันดร และทรัพย์สิน
ใช่อยู่เพียง เพื่อเสพสม แลดื่มกิน
ใช่จบสิ้น อายุขัย ด้วยความเลว

ต้องน้อมรับ พระธรรม คำศาสนา
อีกน้อมนบ กษัตริย์ตรา องค์เหนือหัว
และเมื่อชาติ มีภัย ไม่หวาดกลัว
อุทิศตัว รับใช้ อย่างหมดใจ

เมื่อครองเรือน อย่าแชเชือน ต้องเพียรหมั่น
ต้องเพียรทำ ให้ครอบครัว มีสุขสันต์
สร้างสุขใจ สร้างสุขกาย สารพัน
อีกหนึ่งนั้น ต้องนำพา เมื่อมีภัย

ว่าเมื่อรวย รู้พอ รู้ปันแบ่ง
ว่าไม่แก่ง แย่งชิงดี จนล้นเหลือ
รู้สังคม ทนทุกข์ ช่วยจุนเจือ
รู้เอื้อเฟื้อ ให้สม ฐานะตน

ได้อย่างนี้ เมื่อตาย คือประเสริฐ
คือล้ำเลิศ คนรอบทิศ ล้วนสรรเสริญ
คือรู้หยุด รู้พอ ไม่ขาดเกิน
คือจำเริญ สมยอดคำ “ลูกผู้ชาย”



17 กุมภาพันธ์ 2538
 

..........................................
 

เป็นบทกลอนเชยๆที่ผมแต่งไว้นานแล้ว
นับเวลาก็ 12 ปี...
จำอารมณ์ตอนที่เขียนไม่ได้แล้วว่ารู้สึกอย่างไรกับตัวเอง
อาจเป็นอารมณ์หม่นๆที่เกิดขึ้นระหว่างความขัดแย้งกับเพื่อนร่วมชั้นเรียน
ผมเป็นนักศึกษาต่างจังหวัดที่วิธีคิด วิธีพูด
วิธีแสดงออกไม่เหมือนกับเด็กเมืองกรุง
คำว่า “ไม่” สำหรับผมคือ “ไม่” ไม่มีวาระซ่อนเร้น
ไม่มีการแทงข้างหลัง
เวลาให้ก็ให้หมดใจ ไม่มีเม้ม ไม่มีกั๊ก
แล้วความรู้สึกผิดหวังก็ตามมา
เมื่อพบว่า วิธีคิด วิธีแสดงออกของเรากับเพื่อนต่างกันโดยสิ้นเชิง

 

............................................

 

ลูกผู้ชายในคำนิยามของผม
ไม่ต้องมีกล้ามแขนใหญ่
ไม่ต้องบ้าดีเดือดเที่ยวไปฆ่าคนเพื่อบอกว่า “กูแน่ กูเจ๋ง”
และย่อมไม่ใช่คนที่เที่ยวฟันสาวไปทั่วโดยไม่รับผิดชอบ

ก็ไม่คิดว่าตัวเองจะต้องเป็นชายชาตรีเหมือนผู้ชายในยุคโบราณ
ผมไม่ได้เป็น “ลูกผู้ชาย” ในความหมายนั้น
ตอนนี้แค่รับผิดชอบตัวเองให้ดี
ช่วยเหลือผู้อื่นในแบบที่เราไม่เดือดเนื้อร้อนตัว
ทำสิ่งที่ทำได้ และทำให้ดีที่สุด
ซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกที่มีต่อตนเองและคนรอบข้าง
แค่นี้ก็เป็นเรื่องที่ทำได้ยากเย็นแล้ว

ขอแค่นี้ก่อน…
ไม่เรียกร้องเอากับตัวเองมากเกินไป
อย่างน้อยด้วยกลอนเชยๆบทนี้
ผมก็พยายามทำตัวให้อยู่ในร่องในรอย
มากบ้าง น้อยบ้าง
เพื่อไม่ให้ละอายใจตัวเอง
เวลาต้องส่องกระจกเห็นตัวเองในทุกๆเช้า.