สวยจากตรงไหน ?

เขียนโดย : กะว่าก๋า

 

สาวงามพลาสติก
เรือนร่างโปะด้วยแป้งปรุงหอมกรุ่น
ผิวกาย..ละไม ละมุน
งามเกินรุ่น เกินสม ในช่วงวัย

แต่งเติมเสริมตัด
ทั้งงัด ทั้งขัด ทั้งถู
งามเพียงร่างของเธอ ฉันรับรู้
แต่จะสู้ งามในใจ ได้หรือเธอ

เพราะงามทน งามแท้ คืองามจิต
งามที่คิด จิตใจ ไม่อกุศล
งามเยี่ยงนี้ งามนาน งามคงทน
ไม่อับจน เช่นงามร่าง แต่ใจทราม

10 มีนาคม 2538
 

...............................................

 

เป็นกลอนเชยๆอีกบทหนึ่งที่เคยไว้
อารมณ์ต่อเนื่องกับกลอน “ลูกผู้ชาย”

ผมชอบตั้งคำถามกับตัวเอง
ผู้ชายที่ดีในความรู้สึกเป็นแบบไหน ?
ผู้หญิงที่ดีในความรู้สึกเป็นอย่างไร ?
ผมสงสัยอยู่ว่า
ยุคนี้ พ.ศ.นี้ ความหมายในแบบของผมมันอาจตกยุคและล้าสมัยอย่างแรง
 

...............................................

 

สมัยเรียน...ผมมักสงสัยในตัวเพื่อนว่า
ทำไมต้องใส่นาฬิกาเรือนละหมื่นสอง
แต่ตอนนัดทำรายงานไม่เคยมาตรงเวลาเลย
ทำไมต้องหิ้วกระเป๋าใบละสองหมื่น
ทั้งๆที่ยังไม่ได้ทำงานหรือมีรายได้เป็นกอบเป็นกำ
ทำไมต้องขับรถเก๋งราคาแพงๆ แต่ไม่ค่อยเข้าเรียน
ไปเดินห้างบ่อยกว่าเดินเข้าห้องเรียน
ทำไมต้องใส่รองเท้าคู่ละเจ็ดพัน กระเป๋าตังค์ใบละเจ็ดพัน
ดิ้นรนเหลือเกินที่จะต้องมีปากกาด้ามละหลายๆพัน
เสื้อกางเกงต้องมียี่ห้อ ตั้งแต่หัวจรดเท้าทุกอย่างต้องมีแบรนด์เนม

หรือว่าที่นี่วัดคุณค่าคนจากสิ่งที่อยู่นอกตัว
ผมเก็บความสงสัยนี้ไว้จนเรียนจบ

 

.............................................
 

ยิ่งจบมาทำงาน
พบผ่านผู้คนมากขึ้น ทำงานร่วมกับคนอื่น
ยิ่งอยู่นานยิ่งเจอคนที่ทุกคนบอกว่าเป็นบุคคลชั้นสูงในวงสังคม

คนที่มีหน้ามีตาระดับจังหวัด ข้าราชการระดับสูง

ผมก็ยิ่งสงสัยว่า
ทำไมเขาต้องใส่นาฬิกาเรือนละสองล้าน
แต่ตอนนัดมาประชุมมาสายเป็นชั่วโมงทุกครั้ง
สมุดจดนัดรายงานเล่มละหมื่นสอง
ปากกาด้ามละสามหมื่น รองเท้าคู่ละสองหมื่นสาม
รถเก๋งราคาหลายล้านมีไว้ขับไปหาเมียน้อย มากกว่าขับไปรับลูกที่โรงเรียน
แหวนเพชรวงเขื่อง มีไว้อวดโอ่บารมี

หรือว่าที่นี่วัดคุณค่าคนจากสิ่งที่อยู่นอกตัว

 

...............................................

 

ผมยิ้มและก็ขำๆ
ไม่ได้อิจฉาที่ไม่มีอย่างใครเขา
แต่ไม่เคยนึกอยากได้อยากมีทรัพย์สมบัติเหล่านั้น

“ค่าของคน” ในความหมายของผม
ขอพูดคุย ขอรู้จัก ขอให้ทำงานร่วมกัน
ดีกว่านั้น...คือไปเที่ยวทางไกลด้วยกัน
ผมว่าบางอย่างมันปิดไม่มิด เก็บไม่หมด
ใครเป็นอย่างไร นิสัยแบบไหน
มันหลอกลวงกันไม่ได้

เมื่อเวลาผ่านไป

เปลือกที่ห่อหุ้มภายนอกจะค่อยๆปลอกเปลือยตัวตนของแต่ละคนออกมา

เมื่อถึงตอนนั้นต่อให้คุณสวมสร้อยเพชรเม็ดเท่าโอ่งก็ไม่มีความหมาย
ถ้าในใจของคุณมันไม่เหลือคุณค่าแม้แต่บาทเดียว.