เธอ...เธออยากเป็นเช่นไร ?

เขียนโดย : กะว่าก๋า

 

เธอบอก... เธอไม่ใส่ใจ
แต่ใช่..ให้เธอเพ้อฝัน
แต่ใช่ให้อยู่เพียงผ่านวัน
ไม่สัมพันธ์กับโลกและผู้คน


เธอบอก...แววตาเธอมืดบอด
เสมือนกอดก่ายกามแห่งโมหันธ์
สถิตไว้ในความโง่อันนิรันดร์
เมื่อใดพลัน...เธอเปิดใจ...จะเห็นทาง


เธอบอก...ชีวิตเธอถูกลิขิต
ด้วยพระเจ้า สิ่งศักดิ์สิทธิ์และสวรรค์
เป็นลัทธิฟ้ากำหนดชั่วอนันต์
ไม่เปลี่ยนผัน คือวังวน คนงมงาย


เธอบอก...เธอไม่พูด เมื่อเธอผิด
นั่นคือคิด ปิดปด ซัดโทษเขา
ใครไม่รู้ เธอรู้ชั่ว อยู่ในเงา
ไฟที่เผา กายเธอ คือใจเลว


เธอบอก...เธอหนี เมินหมาง
เธอจืดจาง เมื่อเขาห่างเหิน
เธอโกรธ เธอเกลียด เมื่อเผชิญ
ล่วงนานเนิ่น ยังมิรู้ ผู้ใดเลว


เธอบอก...รักแท้ไม่มีจริง
เพราะเธอทิ้ง สิ่งประทับ ดับความฝัน
ชีวิตคู่ ล้มแหลก แตกลงพลัน
ไม่มีกัน ไม่มีฝัน อีกต่อไป


เธอบอก...ตัวเธอนั้นเหงา
เธอเศร้า โศกสลด หม่นหมอง
คำเอ่ยว่า ไม่เคยมีใครปอง
แต่ไม่ลอง มองตนบ้าง เป็นเช่นไร


เธอบอก...เขาเลว เขาชั่ว
แต่เธอกลัวคำด่า คำติฉิน
เธอบอก...คำนินทา ไม่อยากได้ยิน
ทั้งหมดสิ้น กำเนิดก่อ ก็เพราะเธอ


อยากอยู่ในโลกต้องยอมเจ็บ
ต้องรู้เก็บประสบการณ์วันผ่านผัน
อยู่อย่างอยู่ หยั่งรู้ ปริชาน
อยู่อย่างขาน คนรับ กับความดี


จะรวยจน ไม่สำคัญ เท่ากรรมก่อ
ความจริงใจ การกระทำ ต้องเปิดเผย
ชีวิตวันผ่านพ้น ไม่ล่วงเลย
ไม่อยู่เฉย รอเพียงจบ พบความตาย


ช่วงเวลา ก่อนตาย ต้องเร่งก่อ
ต้องเร่งรอ ต่อเสริม เติมความหมาย
ให้ความดี หลงเหลือ เพื่อกระจาย
แม้ความตาย พรากจบ ไม่ลบเลือน...






………………………………………..

ตอนเกิด...
เราไม่มีทางรู้ว่าเราเกิดมาได้อย่างไร
แต่ตอนตาย...
เรารู้ได้แน่ๆว่าเราต้องตาย
ตายแบบรู้ตัว หรือตายแบบไม่ทันรู้ตัว
ตายแบบมีคุณค่า หรือตายแบบน่าอดสู
ตายแบบคนยกย่องเชิดชู หรือตายแบบคนสาปแช่งด่าทอ

ไม่สำคัญเลยว่าเราจะตายเมื่อไหร่
ไม่สำคัญเลยว่าเราจะตายแบบไหน
ไม่สำคัญเลยว่าเราต้องไปตายที่ไหน
สำคัญที่ว่า... “ก่อนตาย”
เราได้ทำอะไรกับชีวิตของเราบ้าง
เราทำมันอย่างดีที่สุดแล้วหรือยัง ?

ส่วนใครจะจดจำเราอย่างไรเมื่อเราต้องจากโลกนี้ไปนั้น
อาจไม่ใช่สาระสำคัญที่เราต้องมาใส่ใจ
เพราะถึงตอนนั้น…
เราคงไม่ได้อยู่รับฟังถ้อยคำเหล่านั้นแล้ว.