วางปีกลง...แล้วจึงค่อยบิน

เขียนโดย : กะว่าก๋า



บินสูง เกินฝั่งฝัน
เกินความหวัง อันสุดสอย
เลื่อนเปื้อน ความหวังลอย
ใจคนถ่อย เกินสั่งสอน


ความเลว คือ ความดี
อัปลักษณ์ กลายกลับงาม
ผ่านไป อย่าติดตาม
อย่าไถ่ถาม ความทรงจำ


ฉันผ่าน มาให้พบ
ให้เธอจบ แค่ความฝัน
ชีวิต นั้นมันสั้น
จดจำกัน ก็เพื่อลืม


บินสูง จนลิบฟ้า
ใครห่วงหา คงเหงาหงอย
บินหาย จนลับลอย
ใจใครคอย คงไร้ค่า


ฉันจาก เพื่อทรงจำ
เพื่อคำถาม วันร้างไร้
วันนี้ แม้จากไป
ถึงอยู่ไกล ไม่สำคัญ

อยู่...เพื่อพบเห็น
จบ...เพื่อจากลา
สุดท้าย เร็วหรือช้า
เราต้องลา จากกันไป


บินสูง หรือบินต่ำ
ใช่ให้ใคร คอยคาดหวัง
บาดหมาง ใดสะสาง
ช่วยทิ้งล้าง ทุกสิ่งไป


ใจถ่อย เกินสั่งสอน
แค่เพียงหวัง เธอเข้าใจ
เลวสุดฉัน...เธอรับได้
แค่เท่านี้...ที่ใจต้องการ.






………………………………………
 

ไม่ว่าจะเป็นคนรักหรือเพื่อน
เราล้วนแต่ต้องการ “ความจริงใจ” จากคนเหล่านั้น
ในยามที่คบหาสมาคมกัน
ไม่ใช่การให้ทุกสิ่งทุกอย่างที่ตนมีจนหมด
ไม่ใช่การรับโดยไม่เคยตอบแทนความรู้สึกให้อีกฝ่าย
แต่มันคือการประนีประนอมพื้นที่ในหัวใจ
เธอให้...ฉันรับ
ฉันให้...เธอรับ

 

........................................

 

มีผู้คนมากมายเพียงใด
ที่เดินผ่านเข้ามาในเส้นทางชีวิตของเรา
บ้างเข้ามาเพียงชั่วครู่ชั่วยาม แล้วจากไปราวลมพัด
บ้างบางคนเข้ามาเหมือนพลุไฟ ที่สว่างไสวเพียงวูบแล้วจากไป
หลายคนอยู่เพื่อพบพราก แต่ไม่อาจลบลืมไปจากใจได้
เขามาเพื่อทวงถามความคิดถึงจากเราไปตลอดชีวิต...
 

.........................................
 

ความจริงหนึ่งซึ่งเป็นสัจธรรม
คือ คนเราพบกันเพื่อจากลา
ต่อให้รักเท่าแผ่นฟ้า
หรือเกลียดชังดังหุบเหว
ช้าหรือเร็ว...
ก็ย่อมต้องจากกันอยู่ดี

ชีวิตคือการเดินทาง....
เราต่างมีเส้นทางบินเป็นของตัวเอง
บินสูง หรือบินต่ำ
วันหนึ่งก็ต้องตกมาเรี่ยรายอยู่บนผืนดินเดียวกัน


หรือต้องรอจนวันที่ถอดปีกลง
แล้วจึงได้กอดประคองกันสักที.