จุดเริ่มต้นเล็กๆ...ที่ยาวนาน

เขียนโดย : กะว่าก๋า

สมุดบันทึกเล่มแรกของผมเก่าคร่ำครึ
กระดาษสีขาวกลายเป็นสีเหลืองกรอบ
ท้ายเล่มของสมุดบันทึกมีลายเซ็นของครูฝึกสอน
เป็นปากกาหมึกแดงที่เขียนไว้ว่า


“ดีมาก”


ลงวันที่ 8 กุมภาพันธ์ 2531

 

ผมเปิดอ่านดูข้อความที่เขียนไว้ด้วยลายมืออันโย้เย้
เนื้อหาส่วนใหญ่เป็นประสบการณ์การไปเข้าค่ายฝึกอบรมคุณธรรมที่ค่ายทหารแห่งหนึ่ง
อ่านแล้วก็ขำในรายละเอียดที่เกิดขึ้น
เหมือนพาตัวเองย้อนกลับไปในวันนั้น
และเติมเต็มความสุขได้เมื่อนึกถึง

 

...............................................
 

ผมจำได้ดีว่ามีครั้งหนึ่ง
ครูฝึกสอนเข้ามาในห้อง พยายามนำเด็กทโมนอย่างพวกเราเข้าสู่บทเรียนให้ได้
แต่ประสบการณ์อันน้อยนิดของครู ไม่อาจรับมือกับพวกเราไหว
ทั้งส่งเสียงดัง ทั้งเอ็ดตะโรโหวกเหวก
สมราคาของห้องที่ทุกคนในโรงเรียนรู้ดีว่า นี่คือ “ห้องเด็กนรก”
เป็นห้องสุดท้ายที่รวมเอาดาวเด่นตัวแสบไว้เพียบ
ต่างจากห้องแรกที่เป็นห้องคิงราวฟ้ากับเหว
ทั้งห้าม ทั้งปราม ทั้งเคาะกระดาน
แต่เหมือนหูตึงกันทั้งห้อง

นักเรียนทั้งหมดยังซ่าและลองวิชากับครูฝึกสอนอย่างคึกคะนอง
จนครูสาวเริ่มยืนนิ่ง ก่อนที่น้ำตาจะร่วงเผาะลงมาเต็มสองแก้ม

“ครูเสียใจมากที่พวกเธอทำแบบนี้กับครู”

ครูสาวพูดด้วยเสียงสั่นเครือ

ผมจำได้ดี.....ณ วินาทีนั้น
ห้องเงียบ....เงียบมาก
คล้ายว่าได้ยินเสียงหายใจของกันและกัน

 

..........................................
 

ผมรู้ว่าครูเองก็รู้ ว่าเด็กเกเรแบบพวกผมนั้นชอบครูขนาดไหน
เราอาจเรียนไม่เก่ง ดื้อ แต่เราก็เข้าเรียนวิชาที่ครูสอนทุกครั้ง
รู้เรื่องบ้าง ไม่รู้เรื่องบ้าง ก็ช่วยๆกัน ดึงกันไปเป็นกลุ่มเป็นก้อน
ผมหวังว่าครูจะได้รู้ว่า
คำว่า “ดีมาก” ที่ครูเขียนไว้ในสมุดบันทึกของผมนั้น
เป็นแรงส่งที่ทำให้ผมยังคงเขียนบันทึกมาอย่างยาวนาน
จนถึงทุกวันนี้

ครูเป็นหนึ่งในแรงบันดาลใจเล็กๆของผม
เป็นจุดเริ่มต้นเล็กๆ...ที่ยาวนานในชีวิต
และคงสิ้นสุดต่อเมื่อผมหมดลมหายใจ

 

ขอโทษและขอบพระคุณมากครับคุณครู.








 

ไดอารี่เล่มแรกในชีวิตของผม
ปัจจุบันสภาพเยินพอควร