วิ่ง...วิ่งเข้าสู่เส้นชัย

เขียนโดย : กะว่าก๋า

มิติทับซ้อนของการแข่งขัน



เรายกย่องเชิดชูคนที่เรียนเก่งที่สุด
คนที่เก่งที่สุด คือ คนที่ได้คะแนนสูงสุด
เรากำลังหลงลืมอะไรบางอย่างไปหรือเปล่า ?...

 

................................

 

มีใครเคยถามบ้างไหม
ที่เขาเก่ง เขาเก่งด้วยการแบ่งปันหรือเปล่า ?
เมื่อเพื่อนเรียนอ่อน เขาคอยช่วยเหลือบ้างไหม ?
เขาช่วยงานสังคม เขาทำกิจกรรมนอกตำราบ้างรึเปล่า ?
เขาจดจ่ออยู่กับตัวเลขและคะแนนเท่านั้นหรือไม่ ?
เมื่อคะแนนไม่เป็นอย่างที่หวัง เมื่อมีใครบางคนได้คะแนนมากกว่า
เขาแสดงออกอย่างไร ?

 

...................................

 

“คะแนน” ซึ่งเราต้องนิยามความหมายกันใหม่
“คนเก่ง” ซึ่งมีนิยามแตกต่างจากคำว่า “คนดี”
ในสังคมแบบเด็ดขั้ว มักนิยมยกย่องเชิดชู “คนเก่ง”
เพราะมันเห็นง่าย
ง่ายจนบางครั้งก็มักง่าย และฉาบฉวย.

 

.....................................

 

ครั้งหนึ่งในโรงเรียนประถมแห่งหนึ่งจัดกีฬาสีประจำปีขึ้น
การแข่งขันที่ทุกคนจับตามองมากที่สุดคือ
วิ่ง 20 เมตร ของเด็กประถมสาม
ทั้งพ่อแม่ ทั้งครูและเพื่อนต่างรอที่จะส่งเสียงเชียร์กันอย่างเต็มที่

คุณครูผู้ควบคุมการแข่งขันประกาศทางเครื่องขยายเสียง

“ต่อไปนี้เป็นการแข่งขันวิ่ง 20 เมตร

กติกาก็คือ ใครวิ่งเข้าเส้นชัยเป็นอันดับ 2 เป็นผู้ชนะ”

เสียงอื้ออึงดังขึ้นทันที
เขามีแต่แข่งเข้าเส้นชัยเป็นอันดับหนึ่ง สอง สาม
ผู้ชนะต้องเป็นคนเข้าเส้นชัยคนแรก
แต่นี่ครูดันบอกว่า “ที่ 2” ชนะ

ภาพที่ปรากฏแก่สายตาผู้ปกครอง ครู และเพื่อนนักเรียนในวันนั้นก็คือ
การแข่งขันที่น่ารักที่สุดในโลก
ตอนปล่อยตัวทุกคนก็เฆี่ยนฝีเท้าเต็มที่ตามความเคยชิน
แต่พอนึกได้ว่าต้องเข้าที่ 2 ถึงจะชนะ
ฝีเท้าถูกลดระดับความเร็วลงมาทันที
ต้องพยายามวิ่งให้ช้าลง แต่ช้ามากก็ไม่ได้
เดี๋ยวไอ้เจ้าอันดับที่สามมันจะแซงหน้าขึ้นมาเป็นที่สอง
เจ้าหนูคนที่วิ่งนำขบวนก็ต้องพยายามวิ่งให้ช้าลง
เพื่อให้เพื่อนแซงไปให้ได้
ผลการแข่งขันไม่ต้องไปถามว่าใครชนะ
แต่ผมเชื่อเหลือเกินว่า

นี่ต้องเป็นการวิ่งแข่งขันที่สนุกที่สุดครั้งหนึ่งในชีวิต

ของทุกคนในวันนั้น ณ ที่นั้น อย่างแน่นอน