บอกรักด้วยความตาย

เขียนโดย : กะว่าก๋า

 

ลำนำ คำพ้อ
ทดท้อ รอคอย
เธอปล่อย รักลอย
เคลื่อนคล้อย ความหวัง

วันหนึ่ง วันนั้น
ฉันยัง คงอยู่
คือคู่ ฉันรู้
ก้องกู่ “รักเธอ”

จนวัน เธอจาก
หนีพราก จากฉัน
ไร้เงา ไร้กัน
ไร้วัน คู่เคียง

ทิ้งขว้าง รักหนี
เหลือหนี้ ชีวิต
ความตาย ลิขิต
เงามิด มืดดำ

หวังบอก เพียงรู้
แลกได้ เพื่อรัก
ถึงต้อง แตกหัก
บอกรักเธอ ด้วย “ความตาย”




…………………………………….
 

ใครบางคนเคยกล่าวไว้

“ความรักทำให้คนตาบอด”

แถมพ่วงไว้อีกคำที่เจ็บปวดไม่แพ้กัน
“ความเกลียดชังทำให้คนหูหนวก”

เท่าที่เคยรับรู้…
คนใกล้ชิดหลายต่อหลายคนของผม
ตัดสินใจจบชีวิตตัวเอง เพื่อแลกเปลี่ยนกับ “ความรัก”
ผมไม่เคยเข้าใจ “ความรัก” ในมิตินี้
ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะผมผ่านความรักมาน้อยครั้งเหลือเกินในชีวิต
โชคดีที่พอพบเจอแล้ว “ความรัก” ไม่เคยสร้างปัญหาให้กับตัวเอง
กลับเป็นส่วนเสริมเติมเต็มในสิ่งที่ผมขาดหาย
และไม่ได้ดึงส่วนที่ผมมีอยู่ให้พร่อง ให้ลดน้อยด้อยลงไป

 

………………………………..

 

แต่ไม่ว่าจะอีกกี่ครั้งกี่หน
ผมไม่เคยเห็นด้วยเลยกับการฆ่าตัวตาย
เพื่อชดเชยความรักที่ขาดหายไปจากชีวิต
โลกนี้มีคนมากมายแทบจะเหยียบกันตาย
ความรักยังสามารถผ่องถ่ายจ่ายแจกไปยังคนรอบข้างได้มากมาย
และความสุขจากการได้ให้ความรักกับผู้อื่นนั้น
มันสุขซาบซ่านยิ่งกว่าการเป็นฝ่ายรอรับรักเสียอีก

ผมไม่เคยด่าทอหรือตำหนิคนที่จากไปเพราะความรักเลย
มีแต่ความสงสารและเห็นใจครอบครัวของพวกเขามากกว่า
ที่ต้องทนรับความเจ็บปวดจากความสูญเสียพลัดพราก
มีแต่ความสงสัย ไม่เข้าใจ
ว่าทำไมคนเรายอมแลกสิ่งที่มีค่าที่สุดของตนเอง
ให้กับคนแปลกหน้าที่แค่เกิดมาร่วมโลกเดียวกัน
แค่บังเอิญได้ผ่านมาพบ มารู้จักกัน เหมือนจะรู้สึกดีต่อกัน
โดยหลงลืมไปว่า
เมื่อมา...เรามาเพียงลำพัง
และในท้ายที่สุดของชีวิต
เราก็ต้องจากไปโดยลำพังเช่นกัน


เมื่อคิดถึงแง่มุมนี้แล้ว
ต่อให้รักจนหมดชีวิต หรือเกลียดจนไม่อยากหายใจร่วมรด
ก็ไม่มีประโยชน์อันใดเลย.....ที่จะต้องไปยึดติดกับตัวตน
ทั้งตัวตนของเขาและตัวตนของเรา

รักเพียงฟ้า วันหนึ่งก็ต้องจากกัน
รักเขามากที่สุด วันหนึ่งเขาก็ต้องตายจากเราไป
เนื้อตัวเน่าเหม็น กลายเป็นกองซากศพ
ถึงวันนั้น....
ยังรักเขาอยู่ไหม ยังอยากกอดตระกองกันอยู่ไหม
จะใช้ชีวิตอยู่กับกองเลือด กองน้ำเหลือง
หรือกองกระดูกของเขาได้ไหม

ถ้าไม่.....
ทำไมถึงเลือกบอกรักกันด้วยความตายอยู่อีกเล่า.