ครั้งเดียวเท่านั้นที่ข้าพเจ้าจะได้เป็นเจ้าของความตาย

เขียนโดย : กะว่าก๋า




ข้าพเจ้ามีชื่อ แต่ไม่มีชื่อเสียง
ข้าพเจ้ามีคนรัก แต่ไม่เคยคิดจะตายแทนกัน
ข้าพเจ้าเกลียดชังเขา แต่คิดฆ่าเขา...ด้วยการให้อภัย
ข้าพเจ้าโดนหลอกลวง แต่ข้าพเจ้าก็เต็มใจ
ข้าพเจ้าโง่เขลา แต่ข้าพเจ้าก็รู้ตัว
ข้าพเจ้าชอบคำถาม แต่ข้าพเจ้าไม่ต้องการคำตอบ
ข้าพเจ้าเดินทางไกล แต่ก็ไม่เคยไปไหนได้ไกล

และถึงแม้นข้าพเจ้าจะตายดับ
ข้าพเจ้าคงล่วงลับ และตายดับได้เพียงหนเดียว




…………………………………………..
 

ครั้งหนึ่งนานมาแล้ว
ผมฝันว่าตัวเองกำลังจะตาย
เหมือนว่าตัวเองยืนดูร่างของตัวเอง
กำลังนอนหายใจพะงาบๆอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล
เพื่อนฝูงห้อมล้อมด้วยสีหน้าวิตก
ครอบครัวร่ำไห้ปานว่าจะขาดใจตายตามไปด้วย
ผมยืนดูร่างตัวเองกระตุกและชักอย่างรุนแรง
ก่อนเงียบสงบ นิ่ง.....
รอบข้างมีแต่ความวุ่นวาย

แพทย์ พยาบาลพยายามยื้อชีวิตของผมไว้อย่างสุดความสามารถ

ในห้อง....บรรยากาศเต็มไปด้วยความเศร้าสลด
เต็มไปด้วยเสียงร้องระงมสะอื้นไห้
แต่ไม่เป็นผล.....
ผมตายไปแล้ว
ร่างเย็นเยียบไม่ไหวติง
เมื่อเห็นเช่นนั้น ผมก็เดินจากไป

รู้ตัวอีกครั้ง...ก็ตื่นลืมตาขึ้นมาในห้องนอนอันมืดมิดของตัวเอง

 

.............................................

 

ฝันนั้นดูเหมือนความเป็นจริงมากจนน่าตกใจ
ผมรู้สึกเหมือนตัวเองได้ “ตาย” จากไปจริงๆ
เป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูก เล่าให้ใครฟังก็กลัวเขาหาว่าเพี้ยน
ได้แต่เก็บความลับนี้ในใจมาเนิ่นนานหลายปี
เป็นความสงสัยว่า “แรงจูงใจ” ใด
ที่สร้าง “ความฝันเสมือนจริง” เช่นนี้ขึ้นมา
ในช่วงวัยอายุแค่สิบกว่าขวบ
อย่าว่าแต่คิดถึงเรื่องความตายเลย
เห็นความมืดก็ชวนให้คิดถึงแต่ความกลัวผีสางเสียด้วยซ้ำ
“ความตาย” เป็นเรื่องที่อยู่ไกลเกินความคิดของเด็กในวัยนั้นอย่างผมเป็นอย่างยิ่ง

 

.............................................
 

เมื่อมองย้อนกลับไป
ผมนึกถึงฝันในวันนั้น…..
หรือว่าแท้จริงแล้ว ผมอาจตายไปแล้วก็ได้จริงๆ
เป็นการตายไปจากตัวตนแรก
และขณะนี้ผมอาจกำลังใช้ “ชีวิต” อย่างขะมักเขม้น
ในฐานะของ “กายที่สอง” หรือ “ชีวิตที่สอง” ของตัวเอง.