นับถอยหลัง

เขียนโดย :  กะว่าก๋า

เราจะรอจนวินาทีสิ้นสุด
เราจะคอยจนธุลีลับ นับถอยหลัง
เราปลดปลงกับชีวิต ก่อนสิ้นพลัง
เราจะหวังสิ่งใดได้ ยามเราตาย




...........................................

หลายปีก่อนมีข่าวเล็กๆที่ใครไม่สนใจ
แต่สะกิดใจผมมาก หลังจากวันที่ได้อ่านผ่านมากี่ปี
เรื่องราวนี้ก็ยังตราตรึงอยู่ในความคิดชนิดสลัดไม่หลุด
เรื่องราวมีอยู่ว่า.....

เณรน้อยองค์หนึ่งบวชเรียนอย่างขะมักเขม้น
ด้วยฐานะที่ยากจน โยมแม่จึงไม่อาจส่งเสียเลี้ยงดูได้
นานๆจึงสามารถออมเงินที่มีอยู่เพียงนิดไปซื้อข้าวปลาอาหาร
ไปถวายให้เณรได้ฉันบ้าง ส่วนตัวแม่นั้นอดบ้างอิ่มบ้าง

วันหนึ่งเณรน้อยแปลกประหลาดใจ

ที่เห็นโยมแม่นำไก่ต้มน้ำปลามาถวายที่วัด
เณรจึงฉันด้วยความเอร็ดอร่อย
ส่วนโยมแม่นั้นนั่งพับเพียบมองดูเณรฉันอาหารอย่างมีความสุข
ทั้งๆที่ตัวเองก็หิวจนไส้กิ่ว


หลายวันจากนั้น...เณรถามถึงไก่ชนที่บ้าน
ไก่ตัวนี้เณรรักมาก รักเท่าชีวิต
ก่อนบวชเณรก็เลี้ยงดูฟูมฟักไก่ตัวนี้เป็นอย่างดี
ชนิดที่แทบจะกินนอนด้วยกัน
โยมแม่ได้แต่อึกอัก....เหมือนคนน้ำท่วมปาก
เณรคาดคั้นจนในที่สุดโยมแม่จึงยอมสารภาพว่า
ไก่ต้มที่เณรฉันวันนั้นก็คือ เจ้าไก่ตัวโปรดของเณรนั่นเอง
โยมแม่เห็นเณรอดๆอยากๆแล้วทนไม่ได้
จึงตัดสินใจทำแบบนี้โดยไม่บอกเณร
เณรน้อยได้ฟังดังนั้น ถึงกับร้องไห้เศร้าโศกเสียใจ
ต่อว่าโยมแม่ต่างๆนานา
โยมแม่เห็นเช่นนั้นจึงได้แต่รีบกลับออกมาจากวัดแทบจะทันที

 

................................
 

หลังจากโยมแม่กลับไป
เณรน้อยก็ผูกคอตาย
ก่อนตายเณรเขียนจดหมายหนึ่งฉบับวางทิ้งไว้…..
 

..........................................

 

นี่เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นเมื่อหลายปีก่อน
อ่านจบ...ผมไม่ได้คิดต่อว่า “ใครคือคนผิด ?”
แต่ผมอยากรู้ว่าเบื้องหลังความตายนั้นจะเป็นอย่างไร ?
เปล่าเปลี่ยว ผิดหวัง เจ็บแค้น เสียใจ น้อยใจ
ชั่ววูบอารมณ์แบบไหนที่ทำให้ “เหตุผล”
ต้องยอมสยบอยู่ใต้แทบเท้าของ “ความรู้สึก”

เราคงต้องเริ่มนับถอยหลัง
เพื่อหาคำตอบให้กับชีวิตได้แล้วกระมัง
ว่า “เหตุผล” แบบไหน
ที่ทำให้คนไม่อยากใช้ชีวิตบนโลกอันยุ่งเหยิงใบนี้อีกต่อไป