ความตาย กับ คำทำนาย

เขียนโดย : กะว่าก๋า
 

หลวงพ่อวัดป่าแห่งหนึ่งซึ่งเชี่ยวชาญทางด้านการนั่งทางใน
เพ่งดูอดีตและอนาคตได้แม่นราวกับตาเห็น
วันหนึ่ง หลวงพ่อสังเกตเห็นเณรน้อยลูกวัดคนหนึ่ง
ขณะที่กำลังกวาดลานวัด ปรากฏว่าเงาหัวไม่มี
หลวงพ่อหลับตาลงแล้วเพ่งพิจารณาดูความเป็นไป
พบว่าเณรน้อยรูปนี้ดวงชะตาถึงฆาต
มีเวลาอยู่ไม่เกินห้าวันนับจากวันนี้
เมื่อทราบดังนี้ ด้วยความหวังดีอยากให้เณรได้ไปตายยังบ้านเกิด
ซึ่งแวดล้อมด้วยครอบครัว
จึงเรียกเณรเข้ามาหาแล้วบอกว่า

“เณร...ช่วงนี้ที่วัดก็ไม่ได้ยุ่งอะไร

พรุ่งนี้เณรกลับไปเยี่ยมโยมพ่อโยมแม่สักหน่อยก็ดี ไม่ได้กลับบ้านนานแล้วนี่”

แม้เณรจะนึกประหลาดใจอยู่บ้างแต่ก็ไม่ได้คิดอะไร
นอกจากถามว่าจะไปได้กี่วัน

“อยู่สักอาทิตย์แล้วค่อยกลับก็ได้ ไม่มีอะไรที่ต้องรีบร้อน”

จากนั้นเณรน้อยก็กลับบ้านไปในเช้าวันรุ่งขึ้น
คืนนั้น..หลวงพ่อนั่งทางในตรวจด้วยฌานชั้นสูงอีกครั้ง
คำตอบที่ได้รับคือ เณรคงจะตายภายในห้าวันนี้แน่นอน

แต่สิ่งที่แน่นอนที่สุดก็คือสิ่งที่ไม่แน่นอนที่สุด
เมื่อครบหนึ่งอาทิตย์เณรน้อยก็กลับมาจำพรรษาที่วัดตามปกติ
แถมใบหน้ายังผ่องใส ผิดกับสีหน้าก่อนเดินทางกลับบ้านลิบลับ
หลวงพ่อนึกประหลาดใจ เพราะที่ผ่านมา
การรับรู้เหตุการณ์ล่วงหน้าของท่านไม่เคยผิดพลาดแม้แต่ครั้งเดียว
ท่านอดสงสัยไม่ได้จึงเรียกเณรมาถามว่า กลับบ้านไปเป็นอย่างไรบ้าง
เณรก็ตอบว่าสบายดีครับ

หลวงพ่อถามว่ากลับไปเที่ยวนี้ได้ไปทำพิธีสืบชะตาอะไรหรือเปล่า
เณรก็ตอบว่าเปล่าครับ….
สุดท้ายหลวงพ่อจึงเล่าให้เณรฟังว่า
จริงๆแล้วหลวงพ่อทราบว่าเณรชะตาขาดต้องตายภายในห้าวัน
จึงอยากให้กลับไปตามที่บ้านกับพ่อแม่พี่น้อง
แต่กลับเป็นเรื่องแปลกที่เณรกลับมาในสภาพที่ดีกว่าเก่าลิบลับ
เณรฟังดังนี้จึงพยายามนั่งนึกอยู่นานว่าระหว่างที่เดินกลับบ้านนั้น
ได้ไปทำอะไรบ้าง ในที่สุดก็นึกออก.....

“หลวงพ่อครับ ผมนึกออกแล้ว ก่อนที่จะเดินถึงบ้าน
ผมเห็นแอ่งน้ำเล็กๆแห่งหนึ่ง ขณะเดินข้ามมีมดตัวหนึ่งกำลังจมน้ำ
ผมจึงหยิบใบไม้เขี่ยให้มดตัวนั้นขึ้นมา ไม่รู้ว่าเป็นเพราะสาเหตุนี้หรือเปล่า ผมถึงรอดตาย”

เณรพยายามบอกเล่า
ส่วนหลวงพ่อหลังรับฟังเรื่องราวจบ ท่านได้แต่ยิ้ม
พยักหน้า….
แล้วก็ไม่พูดอะไรเลย

 

....................................

 

คุณรู้ใช่มั้ย ว่าผมต้องการ “สื่อสาร” อะไร กับ “คุณ” ?