โลก...ซึ่งโรคร้ายไม่อาจแตะต้อง

เขียนโดย   :   กะว่าก๋า

หลายครั้งที่คุณอาจมองความรักด้วยสายตาเคลือบแคลง
หลายหนที่คุณอาจไม่เชื่อมั่นในรักแท้…ว่ามีอยู่จริง
ถ้าคุณเชื่อว่าพระจันทร์ต้องมีสีเหลืองเท่านั้น
ลองฟังเรื่องราวนี้ดู....
ก่อนที่จะเชื่อหรือตัดสินใจ....


.........................


ครั้งหนึ่ง...ผมมีโอกาสได้ไปร่วมงานแต่งงาน
งานที่จัดขึ้นอย่างเรียบง่าย
เจ้าสาวสวยและร่าเริง
ในขณะที่ดวงตาของเจ้าบ่าวฉายแววของความเจ็บปวดอย่างสังเกตได้
วันมงคล...วันที่ชายหญิงคู่หนึ่งจะได้เริ่มต้นชีวิตคู่ด้วยกัน
และเรื่องราวที่อยู่เหนือเหตุผลที่คนธรรมดาจะทำความเข้าใจได้

เจ้าบ่าวเป็นโรคมะเร็งร้าย
เจ้าสาวรู้ทั้งรู้....แต่ยังยืนกรานว่า “ฉันจะแต่งงานกับคุณ”
ทั้งๆที่ไม่อาจรู้ได้ว่าเจ้าบ่าวจะสู้และทนทานต่อโรคร้ายนี้ได้นานแค่ไหน

ผมได้แต่นับถือหัวใจของคนทั้งสอง
โดยเฉพาะฝ่ายหญิงซึ่งตัดเรื่องของการหวังในเงินทองออกไปได้เลย
ทั้งคู่รักกันมานานตั้งแต่สมัยเรียน
จนเรียนจบ จึงวาดหวังอนาคตร่วมกัน
กัดฟันทำงาน เก็บหอมรอมริบเงินทอง
แล้ววันหนึ่งกลับต้องพบความจริงอันโหดร้าย
วันที่ต้องรับทราบข่าวร้าย....
เมื่อเจ้าบ่าวตรวจพบว่าตนเองเป็นมะเร็งในระยะที่รักษาให้หายยากมาก

ผมนั่งอยู่ในงาน นั่งมองดูสิ่งที่เกิดขึ้น
เจ้าสาวดูร่าเริง ส่วนเจ้าบ่าวต้องสะกดกั้นความเจ็บปวดเป็นระยะ
ในขณะที่งานดำเนินไปอย่างเรียบง่าย
ผมไม่ได้รู้สึกสงสารเจ้าสาว
หากแต่นับถือขนาดของหัวใจ
แม้ไม่ได้เอื้อนเอ่ยถ้อยคำใดเพื่อให้กำลังใจ
ทั้งคู่คงแข็งแกร่งเกินกว่าจะต้องการเศษเสี้ยวกำลังใจจากผมหรือคนรอบข้าง

แค่ความรักที่คนสองคนมีต่อกัน
คงเพียงพอแล้วกระมังต่อการหยัดยืนและต่อสู้กับโรคร้าย


............................


หลายเดือนผ่านไป
ผมมีโอกาสได้เจอคนทั้งสองอีกครั้ง
ในวันที่สภาพของฝ่ายชายยิ่งทรุดหนัก
ใบหน้าไร้เลือดฝาด เดินเหินด้วยความยากลำบาก
กินอะไรไม่ค่อยได้ ....
แม่ฝ่ายชายพูดในทำนองที่ต้องทำใจแล้วด้วยซ้ำ
มีเพียงฝ่ายหญิงที่คอยดูแล ประคับประคอง
ห่วงใย ใส่ใจ โดยไม่มีปริปากบ่น
ไม่มีการแสดงอาการหงุดหงิดให้เห็น
เธอยิ้ม และเดินอยู่ใกล้ๆไม่ห่าง.....


...............................



หลายครั้งที่คุณอาจมองความรักด้วยสายตาเคลือบแคลง
หลายหนที่คุณอาจไม่เชื่อมั่นในรักแท้…ว่ามีอยู่จริง
ผมเองก็ไม่คาดคิดว่าผู้หญิงคนหนึ่ง
จะทำอะไรมากมายให้กับคนที่เธอรักได้ถึงเพียงนี้
คุณเรียกสิ่งนี้ว่าอะไร ?
เรียกว่า... “ความรัก”
หรือเรียกว่า... “ความเสียสละ”
หัวใจเน่าๆจะกล้าเรียกขานหรือว่าสิ่งที่ฝ่ายหญิงทำคือ “ความโง่”

เราจะขับขานชื่อเรียกของมันว่าอย่างไรดี
กับสิ่งที่ต้องใช้ “หัวใจ” ขีดเขียนเท่านั้น


................................


แม้ “ความตาย” อาจคืบคลานเข้ามาในทุกขณะ
แต่ “กำลังใจ” จากคนรัก ย่อมเป็นเกราะแก้วชั้นดี
ในการปกป้องดูแลรักษาจิตใจ

ใช่...ช้าเร็วเราย่อมต้องจากกันไม่วันใดก็วันหนึ่ง
แต่สิ่งที่ยังคงดำรงอยู่นั้นต่างหาก
ที่บ่งบอก “คุณภาพของช่วงชีวิตที่เหลืออยู่”
ว่าเราได้ดูแลกันและกันดีมากน้อยเพียงใด


..................................



หลายครั้งที่คุณอาจมองความรักด้วยสายตาเคลือบแคลง
หลายหนที่คุณอาจไม่เชื่อมั่นในรักแท้…ว่ามีอยู่จริง
ถ้าคุณเชื่อว่าพระจันทร์ต้องมีสีเหลืองเท่านั้น
ลองฟังเรื่องราวนี้ดู....
ก่อนที่จะเชื่อหรือตัดสินใจ....

ผมแค่มองเห็นว่า....
ในวันที่ฟ้าหม่นและทุกอย่างรอบตัวดูเลวร้ายไปเสียทุกทาง
แค่ร่องรอยเล็กๆของคืนฟ้ามืดที่เปิดช่องเพียงนิด
คุณอาจแลเห็น “พระจันทร์สีขาว” ดวงนั้น
กำลังทอแสงอย่างอ่อนหวาน

ถ้าเพียงแต่คุณเชื่อ...
ว่าสิ่งนี้มีอยู่จริง.