ฉันรอเธอ...มานานแค่ไหนแล้ว ?

เขียนโดย : กะว่าก๋า






ฉันนั่งรอเธออยู่ตรงนี้มานานเท่าไหร่แล้ว ?
ผ่านกี่ร้อนหนาว ผ่านกี่ร้อยล้านอารมณ์สะสม
ผ่านคนหม่นหมอง ผ่านใจร้าวราน
 

มันเจ็บปวดที่ต้องยอมรับความจริงที่ว่า
บางครั้ง “ความรัก” ก็ต้องแลกมาด้วย “ความเจ็บปวด”

ในความแตกต่างระหว่างกัน
ฉันพยายามไกล่เกลี่ยร่องรอยของความบอบช้ำในความรู้สึกให้เลือนราง
แต่นั่นกลับเป็นเหมือนการเพิ่มรอยขีดข่วนลงไปบนหัวใจอันอ่อนไหว

 

บางครั้งความรักของเธอ
เหมือนเงาที่ตกกระทบลงสู่พื้นดินแห้งผาก
ฉันรู้ดีว่าเมื่อแสงสุดท้ายหมดลง
ความรักของเธอจะรางเลือนจางหาย
แต่เธอกลับอยู่ใกล้...จนฉันรู้สึกสัมผัสได้
เธอแค่หายไปเพียงชั่วขณะ
พอแสงแรกกลับคืนมา เธอก็ปรากฏกายอีกครั้ง
นั่นทำให้ฉันตัดใจจากเธอได้ยากเย็นเหลือเกิน


 

แล้ววันหนึ่ง...
เธอก็หายไปจากชีวิตของฉัน
ปล่อยให้ฉันเติบโตอย่างหยาบกร้าน
ความรักที่แหว่งวิ่นของเธอ ทำให้หัวใจของฉันด้านชา
และไม่ยี่หระต่ออ้อมกอดอันอบอุ่นของรักแท้อีกต่อไป


 

“รักแท้” สำหรับฉัน
จึงเป็นเพียงถ้อยคำเปื้อนน้ำลายที่หาสาระอันใดให้ยึดถือยึดมั่นไม่ได้เลย
มันเป็นแค่เพียง “การแลกเปลี่ยน” ที่สมยอมแล้ว
ระหว่างหัวใจสองดวง
เหมือนเราขับถ่ายความรักผ่านความใคร่ครั้งแล้วครั้งเล่า
ก่อนปิดฉากมันลงด้วยน้ำตาแห่งความไม่ซื่อสัตย์และความไม่จริงใจ

 

เธอกลับมาในวันที่ฉันไม่ต้องการอ้อมอกอุ่นๆอีกแล้ว
ประตูที่เปิดอยู่....
ฉันจ้องมองดูมันอีกครั้งอย่างชั่งใจ

 

ประตูกำลังจะเปิด ?




 

หรือ ประตูกำลังจะปิด ?







ฉันต่างหากที่จะเลือกและตัดสินใจ.