ความทุกข์ที่เราครอบครอง

เขียนโดย : กะว่าก๋า




รองเท้าวางอยู่ในชั้นโชว์กลางห้าง
มันเคยบอกไหม ว่าใครเป็นเจ้าของตัวมัน
แม้แต่คนที่ออกแบบ ตัดเย็บ และสร้างมันขึ้นมา
ก็ไม่มีสิทธิเรียกร้องในการเป็นเจ้าข้าวเจ้าของในตัวมัน

วันหนึ่งมีลูกค้าสาวสวยมาซื้อรองเท้าคู่นี้ไป
มันเคยยอมรับไหมว่าหญิงสาวคนนี้เป็นเจ้าของตัวมัน
หญิงสาวคิดไปเองว่าหลังจากจ่ายเงินแล้ว
ครอบครองแล้ว รองเท้าคู่นี้ก็เป็น “ของฉัน” โดยสมบูรณ์

หลายปีผ่านไป
รองเท้าเริ่มเก่าและขาด
หญิงสาวรื้อรองเท้าคู่นี้ทิ้งลงถังขยะอย่างไม่ใยดี
มันพูดได้ไหมว่า “อย่าทิ้งฉัน เพราะคุณเป็นเจ้าของตัวฉัน”

ชายแก่เก็บขวดขาย
ผ่านไปพบรองเท้าคู่นี้ในกองขยะหน้าบ้าน
เขานำกลับมามอบให้เมียคู่ทุกข์คู่ยาก
รองเท้าเคยบอกไหม
“ว่าใครเป็นเจ้าของตัวมัน”

 

..........................................

 

ความรักก็เหมือนรองเท้า
มันไม่เคยบอก ไม่เคยอ้างสิทธิ์ ไม่เคยเรียกร้อง
ในการให้ใครได้ครอบครอง
มีแต่เราที่ไปตุตะโมเม
ว่า “นี่คือคนรักของฉัน”
“นี่คือสามี / ภรรยาของฉัน”
“นี่คือ ลูกของฉัน”
“นี่คือ / นั่นคือ /นู่นคือ........ของฉัน”

วิธีคิดแบบนี้ รับรองได้ว่าคุณทุกข์ทันที
เมื่อทุกสิ่งทุกอย่างไม่ได้เป็นไปตามที่คุณตั้งใจหรือคาดหวังไว้

เราแค่อยู่ร่วมกัน ผูกพันกัน รู้จักกัน
แต่ในความสัมพันธ์ที่ลึกที่สุด
เราล้วนเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นโดยลำพัง
อยู่โดยลำพัง
แล้วก็จากไปโดยลำพัง

ที่ทุกข์กันทุกวันนี้
ก็เพราะคิดเข้าไปยึดครองในพื้นที่ที่ไม่ใช่ของเรา
ไปดัด ไปตัด ไปแต่ง
ให้ขนาดมันเข้ากับตัวเรา
แล้วเขาก็เป็นให้เราไม่ได้
พอไม่ได้ก็ทุกข์ เจ็บปวด เสียใจ
ไม่มองในมุมกลับกันบ้างหรือ
เวลาเขาคาดหวัง แล้วตัวเราทำอย่างที่เขาคาดหวังไม่ได้
ต่างคนต่างทุกข์ ต่างคนต่างผิดหวัง เศร้า เสียใจ
เช่นเดียวกันมิใช่หรือ
 

........................................

 

รองเท้าคู่นั้นถูกถอดวางทิ้งไว้
มันยังอยากรู้อีกไหม….
ว่า “ใคร” เป็นเจ้าของตัวมัน