ความเหนื่อยหน่ายของชีวิต
เขียนโดย : กะว่าก๋า
ถ้า “ชีวิต” เปรียบเสมือน “ดินสอ” แท่งหนึ่ง
และตัวเราเหมือนแบ่งภาคเป็นสองคน
เราต้องกระทำสิ่งหนึ่งอยู่ตลอดเวลา
นั่นคือการโยน “ดินสอ” แท่งนี้ให้กันตลอดเวลา
รับมาแล้วก็โยนให้อีกคนหนึ่งรับ
อีกคนรับเสร็จ ก็โยนกลับมาให้อีกคนรับในทันที
โยนกันอยู่อย่างนี้ไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ......
ไม่มีวันได้หยุดพัก ไม่มีโอกาสได้พักเหนื่อย
คล้ายว่าเป็นหน้าที่ที่ต้องทำโดยไม่มีการได้บ่ายเบี่ยงเลี่ยงหลบ
.........................
เมื่อวันเวลาในชีวิตผ่านไป
เราเติบโตขึ้น
ระยะห่างที่เราเคยยืนใกล้ชิดกัน
ค่อยๆถอยห่างออกไปเรื่อยๆ
ยิ่งยืนอยู่ห่างกัน ความระมัดระวังในการรับและโยน
ยิ่งต้องเพิ่มมากขึ้นเป็นเงาตามตัว
ยิ่งถอยห่างไป ยิ่งโยนและรับ “ดินสอ” แท่งนี้ได้ยากยิ่งขึ้น
ความเหนื่อยล้าที่มียิ่งเพิ่มมากขึ้น
หลายครั้งที่เราท้อ เบื่อหน่าย เซ็งชีวิต
แต่เราก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ทนทำสิ่งนี้ไปเรื่อยๆ
..........................
เมื่อวันเวลาในชีวิตผ่านไป
เราเติบโตขึ้น
ระยะห่างที่เราเคยยืนใกล้ชิดกัน
ค่อยๆถอยห่างออกไปเรื่อยๆ…
และปัญหาของเราก็ไม่ได้จบลงตรงแค่นั้น
“ดินสอ” ที่เคยโยนไปโยนมา
เริ่มเปลี่ยนเป็น “ถ้วย” “โถ” “ชาม” “ไห” “โอ่ง”....
เปลี่ยนสภาพไปเรื่อยๆ เริ่มมีขนาดใหญ่โตขึ้น มีน้ำหนักมากขึ้น
ยิ่งนานยิ่งเสี่ยงต่อความสูญเสีย
ไม่โยนก็ไม่ได้ ไม่รับก็ไม่ได้
เมื่อนั่น คือ “ชีวิตทั้งหมด” ของเรา
.............................
ยืนก็ยืนห่างกัน
แถม “ชีวิต” เริ่มเปลี่ยนแปลง และมีน้ำหนักมากขึ้นทุกวันๆ
เราจะทำอย่างไรดี.....
จะทำอย่างไรกับ “ชีวิต” ของเราดี ?
กล่องความคิดเห็น
การแสดงความคิดเห็นเปิดสำหรับสมาชิกเท่านั้น
ลงชื่อเข้าระบบสมาชิก หรือ สมัครสมาชิกใหม่