มึงเป็นคนโชคดี

เขียนโดย : กะว่าก๋า

ตอนอายุสิบเจ็ด..
วันหนึ่งขณะยืนเล่นอยู่ที่หน้าบ้านเพื่อน
ผมกับเพื่อนยืนพูดคุยกันอย่างออกรสออกชาติ
อยู่ๆมีใครก็ไม่รู้เดินมาตบไหล่ผม
ผมหันกลับไป มีชายสติไม่สมประกอบยืนยิ้มให้
แล้วพูดกับผมว่า

“มึงเป็นคนโชคดี”

พูดเสร็จก็เดินจากไป
ผมหันไปมองหน้ากับเพื่อน

แล้วหัวเราะกันเสียงดังด้วยความชอบอกชอบใจ

 

...................................

 

ถนนเส้นนี้เคยมีชายบ้าคนหนึ่ง
สวมเสื้อขาดมอซอ ผมเผ้ารกรุงรัง หนวดเคราเฟิ้ม
เนื้อตัวมอมแมม
เขาถือถุงผ้าสีเก่าคร่ำครึใบหนึ่งเดินไปเดินมาอยู่ริมถนน
บางคราวครึ้มอกครึ้มใจถึงขั้นออกไปเดินที่กลางถนนเลยทีเดียว
เขาจะเดินแบกถุงผ้านี้ พูดพึมพำกับตัวเอง
แหงนหน้ามองดูท้องฟ้าเป็นระยะๆ
แล้วอีกมือก็ยกขึ้นไปบนฟ้า เหมือนพยายามดึงท้องฟ้าให้ต่ำลงมา
ปากก็บ่นพึมพำไปตามเรื่อง

ผมชอบท่าทางของแก เพราะดูไม่เป็นพิษเป็นภัยกับใคร
เดินไป เดินมา ระยะทางที่เดินไม่ใช่น้อยๆ ไกลมาก


ทุกครั้งที่ผมเข้าไปหาก๋วยเตี๋ยวกินในตัวอำเภอต้องเห็นชายบ้าคนนี้ทุกครั้งไป
จนวันหนึ่ง...ที่ผมขับรถไปแล้วไม่เห็นชายคนนี้อีก
เลยลองถามพนักงานที่มีบ้านอยู่แถวนั้น
ว่าแกหายไปไหน...

“แกตายแล้วค่ะ ถูกรถชนตาย ชนแล้วหนีด้วย ตายคาที่เลย”

ผมอึ้ง......

 

..................................

 

จากคำบอกเล่าซึ่งจริงหรือไม่จริงก็ไม่อาจพิสูจน์ทราบได้
หลายคนบอกว่าแกเป็นลูกคนรวยประจำอำเภอ
พ่อแม่ตั้งความหวังไว้มาก อยากให้เรียนหมอ
แต่สุดท้ายเรียนหนักจนสมองรับไม่ไหว
กลายเป็นคนบ้าที่เดินไปเดินมาบนถนนเส้นนี้
พ่อแม่พี่น้องเคยพยายามพาตัวแกไปรักษา
แต่ไม่เป็นผล แกหนีออกมาเดินท่อมๆอยู่บนถนนเส้นนี้อย่างไม่เหน็ดเหนื่อย
ไม่สนใจสิ่งรอบตัว ไม่สนใจใคร
บางทีผมอยากรู้ว่า “โลก” ในคำนิยามของคนเหล่านี้
เป็นอย่างไร มันแตกต่างจาก “โลก” ที่เราอยู่มากมายเพียงใด

 

..................................
 

“มึงเป็นคนโชคดี”


แม้เวลาผ่านไปนานมาก
แต่ผมยังจำคำพูดของชายบ้าคนนี้ได้ดี
น่าแปลกที่หลังจากวันนั้นที่แกเข้ามาทักทายผม
ไม่เคยมีใครเห็นชายคนนี้อีกเลย


สำหรับคนทั่วไป แกคงเป็นแค่ “คนบ้า” คนหนึ่ง
แต่สำหรับผม.....
ผมไม่เคยลืมรอยยิ้มนั้น
และไม่เคยลืม “ผู้นำสาส์น” คนนั้นของผมเลย