ทัวร์ลูกเป็ด

เขียนโดย : กะว่าก๋า

 

คุณเป็นคนชอบเดินทางหรือเปล่า?
หรือคุณเป็นเพียงนักท่องเที่ยว ?

“นักท่องเที่ยวจะนึกถึงบ้าน ทันทีที่ไปถึงสถานที่ท่องเที่ยว
แต่นักเดินทางจะลืมบ้าน ทันทีที่ก้าวเท้าออกจากบ้าน”

 

……………………
 

ผมชอบท่องเที่ยวครับ...
ในเงื่อนไขเดียวคือการซื้อทัวร์
เพราะความอ่อนแอในเรื่องของภาษาต่างประเทศ

ประเทศที่ผมชอบไปมากที่สุด คือ ประเทศจีน
ทุกครั้งไม่ได้เจาะจงว่าต้องไปกับบริษัททัวร์ไหน
หรือไปกับใคร
เพราะผมเดินทางคนเดียวทุกครั้ง (เรื่องนี้เกิดขึ้นก่อนที่ผมจะแต่งงาน)
ไปรวมกับคนอื่นๆที่มักซื้อทัวร์มาเหมือนกัน
แต่โดยมากเกือบทั้งหมดจะรู้จักกันก่อนหรือมากันเป็นครอบครัวใหญ่ๆ
แล้วทัวร์เมืองจีน 95 % เป็นคนแก่เกือบทั้งหมด
ผู้หญิงวัยรุ่นจะไปเที่ยวกันน้อยมากถึงมากที่สุด
เนื่องจากกิตติศัพท์อันลือเลื่องในเรื่อง “ห้องน้ำ” อันชวนแหวะและแสยะสยอง

 

.......................

 

หลายคนที่ทราบข่าวว่าผมซื้อทัวร์ไปแบบนี้
มักตั้งคำถามว่ามันจะไปสนุกอะไรกับการเที่ยวกับคนที่ไม่รู้จักมักคุ้นกัน
ยิ่งมีแต่คนแก่จู้จี้ขี้บ่น เรื่องมากจะตายไป
ผมยิ้ม....และไม่พูดอะไร

 

.........................

 

ความแตกต่างหลากหลาย
นำคนทุกประเภทมาพบเจอกัน
ใครบอกคนเคยกล่าวไว้

“อยากรู้จักใครให้ถ่องแท้ต้องลองไปเที่ยวทางไกลด้วยกันสักครั้ง”

ขอยืนยันด้วยประสบการณ์ของผมว่าประโยคนี้...
จริงแท้และแน่นอน

แต่อย่าคิดว่าอะไรจะเป็นไปอย่างที่คุณคิด
ผมเคยไปกับกลุ่มแม่ค้าขายหมูในตลาด
และอีกครั้งไปกับคุณหมอกับเภสัชกรทั้งคณะ
มีนักธุรกิจที่ทำมาค้าขายใหญ่โตระดับประเทศ
หรือแม้แต่แม่บ้านวัยชราที่เก็บเงินมาทั้งชีวิตเพื่อเที่ยวต่างประเทศให้ได้สักครั้งก่อนตาย

มีทั้งผู้ใหญ่ที่นิสัยดีมาก ใจดี มีความรู้ เดินทางเที่ยวทั่วโลก
มีทั้งผู้ใหญ่ที่เห็นแก่ตัวชนิดพอปลานึ่งวางลงบนโต๊ะอาหาร
แกก็ตักเนื้อปลาทั้งตัวจนหมดอย่างตะกรุมตะกราม
แล้วกินคนเดียวโดยไม่แบ่งใคร
มีทั้งคนที่ซื้อของครั้งละหลายแสนบาทในร้านจิวเวอรี่
และคนที่แม้แต่น้ำเปล่ายังขอไกด์กิน


น่าแปลกที่ผมไม่เคยเบื่อกับการทำความรู้จักกับคน
เกือบทุกครั้งในสมุดบันทึกของผม
จะจดพฤติกรรมของเพื่อนร่วมทริป
ตลอดจนเรื่องราวต่างๆมากมายระหว่างการเดินทาง
เก็บไว้อ่านอีกครั้งหลังจากกลับมาจากการท่องเที่ยว

 

........................

 

ผมพบว่าตัวเองใจเย็นลง
แก้ปัญหาในเรื่องของการปรับตัวให้เข้ากับคนอื่นได้ดีขึ้น
ยืดหยุ่น และกลายเป็นคนง่ายๆอะไรก็ได้
(คนละความหมายกับคนมักง่ายนะครับ)

และที่ดีกว่านั้น....
การเที่ยวกับผู้ใหญ่ สอนให้ผมนอบน้อมถ่อมตน
หัดช่วยเหลือในสิ่งเล็กๆน้อยๆ เช่น การกรอกเอกสารเข้าเมืองให้
ช่วยยกกระเป๋าตอนอยู่ที่สนามบิน
เห็นใครถือของหนักๆก็ช่วยยกบ้าง
เวลาเดินข้ามถนนก็ช่วยดูแลนิดหน่อย
ซึ่งผมคิดว่ามันไม่ได้เป็นเรื่องยากเย็นอะไรเลยที่จะทำ
แล้วสิ่งที่ตอบแทนมาก็คือ น้ำใจมากมายที่ผู้ใหญ่ใจดีเหล่านั้นมอบคืนกลับมา
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของอาหารการกิน
เรื่องของความเอ็นดู...
บางท่านปอกผลไม้ให้ทานตลอดทาง
บางท่านนั่งเล่าประวัติศาสตร์ให้ฟังเป็นชั่วโมงๆ
ทริปที่หลายคนว่าน่าเบื่อ
ผมกลับคิดว่าบางครั้ง.....
ไม่ใช่สถานที่เที่ยวเท่านั้นที่น่าเก็บไว้ในความทรงจำ
หากแต่เป็น “เพื่อนร่วมทาง” นี่หรือเปล่า
ที่ผุดขึ้นมาในห้วงคำนึงยามคิดถึง

 

........................
 

หลายคนคงส่ายหน้าเมื่อถูกชักชวนให้เที่ยวแบบ
“ทัวร์ลูกเป็ด”.....
ผมไม่รู้....คุณอาจอยากเที่ยวในรูปแบบที่คุณต้องการ
อยากเที่ยวในที่ที่คุณอยากไป
อยากใช้เวลาเต็มที่อย่างที่คุณต้องการ
อยากไปโดยลำพังหรือแค่กับคนรู้ใจ

ผมไม่ชวนให้คุณมาเที่ยวแบบ “ทัวร์ลูกเป็ด” หรอกครับ
ถ้าคุณไม่ชอบ ไม่สน และไม่ใส่ใจ
โน้มน้าวอย่างไรคุณคงไม่เห็นดีเห็นงามตามไปด้วย

แต่ถ้าคุณมีโอกาสได้เที่ยวแบบนี้สักครั้ง
หันมองดูคนข้างๆบ้าง
บางที....
ผมอาจนั่งยิ้มอยู่ข้างคุณ