ดวงตาของเรามีพิษ

เขียนโดย : กะว่าก๋า

ดวงตาของเรามีพิษ
เมื่อมันกลืนเก็บแต่ความหม่นหมอง
เมื่อกอดนั้นไม่ได้เป็นไปเพื่อการประคับประคอง
แต่เป็นการผลักไสอย่างไร้เยื่อใย


ดวงใจของเรามีพิษ
เมื่อมันทิ่มแทงผู้คนรอบข้าง
เมื่อความเห็นแก่ตัวมากมายล้นทะลัก
แม้ความรักยังมองเห็นเป็นความเกลียดชัง


ดวงตาของเรามีพิษ
เมื่อมีแต่ความคิดริษยา
ไม่ละอายต่อบาปน่าหวั่นกลัว
เมื่อถูกผิดดีชั่ว เรานั้น...ไม่สน-ไม่ใส่ใจ


ดวงใจของเรามีพิษ
เมื่อคิดคดแต่คอยแก้แค้น
เมื่อปลดไม่ลงปลงไม่ได้
เมื่อความเจ็บแค้นที่มี ไม่อาจให้อภัย


ดวงตาเราจึงมีแต่พิษ
และมองทุกสิ่งเป็นพิษ
แม้มองตัวเองก็เห็นแต่พิษ
เฝ้าสะสม “พิษร้าย” ไปจนตัวตาย

ดวงตาและดวงใจมีแต่พิษ
รู้ว่ามี....เหตุใดใยไม่ปล่อย
รู้ว่าชั่ว...เหตุใดไม่ลบล้าง
รู้ว่าแย่...เหตุใดไม่ถางถาก
รู้ว่าลำบาก...แล้วไปเกาะกุมยึดถือมันทำไม

กลืนพิษลงท้อง
ขับถ่ายออกจากชีวิต
เมื่อดวงตาไร้พิษ
แม้ขยะ...ยังสวยงาม

ฉันไม่รู้
ใครบอกสอนให้เราเฝ้าเก็บงำพิษร้าย
อยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน

ผ่านสิ่งต่างๆที่พบเห็น
ผ่านกลิ่นต่างๆที่รับรู้
ผ่านสรรพเสียงที่ได้ยิน
ผ่านถ้อยคำจำนรรจา
ผ่านสัมผัสโลมไล้
ผ่านดวงใจอันบอบบาง

เก็บไว้...เก็บงำเอาไว้
แล้วเฝ้าทำร้ายทำลายตัวเอง


ถึงดวงตาเรายังมีพิษ
แต่เมื่อรู้...รู้ว่ามีอยู่
รู้ว่าพิษนี้ป้องกันได้
รู้ว่าพิษนี้รักษาได้
รู้ว่าพิษนี้กำจัดได้

พิษนี้ไม่อาจทำร้ายเรา
และพิษนี้ไม่อาจทำร้ายใคร

อยู่ที่เราจะรู้หรือไม่ ?
อยู่ที่เราจะรู้เท่าทันหรือไม่ ?

อยู่ที่เรา

อยู่ที่เรา.