จดหมายถึงตัวเอง ฉบับที่ 2

เขียนโดย : กะว่าก๋า

สวัสดีครับคุณก๋า


ผมชอบเวลาช่วงเช้าตรู่แบบนี้มากเลย
ตอนที่เดินจากห้องมาที่ทำงาน
จะได้ยินเสียงนกร้อง
หลายคน...เคยบอกผมว่าเขารำคาญเสียงนกร้อง
ผมแอบเห็นเขาเดินเหยียบย่ำลงไปบนแปลงดอกไม้
ผมภาวนาในใจให้คนแบบนี้เป็นหมันครับ
เพราะว่าถ้าเค้าผลิตลูกออกมา

ลูกเค้าย่อมต้องได้รับดีเอ็นเออันโหดร้ายนี้ฝังเข้าไปในสายเลือดด้วย---
น่ากลัวนะครับถ้าโลกเรามีคนแบบนี้เยอะๆ


คุณก่า....อ้อ....ขออภัยครับ ผมเขียนเร็วไป
เขียนซะคุณเป็นกิ้งก่าไปเลย 5555


คุณก๋าครับ เมื่อวานผมถามคำถามคุณไปสองข้อ

คือ

1. คุณคิดว่าชีวิตของคุณเป็นอย่างไรบ้างทั้งที่ผ่านมาและในตอนนี้ ?

2. คุณมีความสุขกับชีวิตของคุณในตอนนี้ขนาดไหน ?

แต่คุณกระซิบบอกผมเมื่อเช้านี้ว่า
คุณจะไม่ตอบคำถามนี้
ผมไม่คาดคั้นหรอก เดี๋ยวคุณอยากพูด คุณคงบอกผมเอง

วันนี้ผมมีคำถามใหม่มาถามคุณอีกแล้วครับ…

ความทรงจำในวัยเด็กที่คุณจดจำได้มากที่สุดคือเรื่องใด ?
ทำไมผมถึงถามคำถามนี้น่ะหรือ ?
ก็เพราะว่าตอนนี้คุณเริ่มแก่ลงไปทุกทีๆ ผมเลยลองถามคุณดู
ไม่รู้คุณคิดเหมือนผมหรือเปล่า

(ใช่---ถึงแม้ผมจะเป็นส่วนหนึ่งในตัวคุณ
แต่เราไม่ได้คิดและทำอะไรเหมือนกันเสมอไปนี่ครับ)


ผมเดาว่าคุณคงเลือกความทรงจำที่ครั้งหนึ่ง
คุณและครอบครัวได้เดินทางจากกรุงเทพ
เพื่อย้ายไปลงหลักปักฐานที่จังหวัดเลย
วันนั้นคุณนั่งอยู่มุมซ้ายสุดของท้ายรถสิบล้อ
ข้าวของเครื่องใช้ในบ้านวางกองเรียงระเกะระกะ อัดแน่นเต็มไปหมด
ผมจำได้ว่าคุณนั่งเงียบๆไม่พูดจากับใคร ตอนนั้นคุณคิดถึงเพื่อนๆใช่ไหม ?
คุณเรียนอยู่ ป.5 แล้วตอนที่ต้องย้ายบ้าน คุณไม่ได้บอกลาใครเลย
ผมเคยอ่านบันทึกเล่มเก่าของคุณ
คุณก๋าเขียนไว้ว่าคุณจำความรู้สึกนั้นได้ดี

“วันที่ต้องนั่งอยู่ในรถที่เคลื่อนตัวไปอย่างรวดเร็ว
ลมหนาววิ่งผ่านกายไป ฉันแหงนหน้ามองดูดาว
ท้องฟ้ามืดมิด และ ทั้งดวงดาวและต้นไม้ก็เลื่อนผ่านไปอย่างรวดเร็ว

…ฉันคิดถึงเธอจับใจ”
 

ผมยังคิดในใจว่าไอ้เด็กคนนี้มันแก่แดด ริอ่านมีความรักตั้งแต่ ป.5
มารู้ในภายหลังว่าที่แท้คุณก็คิดถึงเพื่อนๆ ที่เรียนมาด้วยกันตั้งหลายปี
จนถึงวันนี้คุณติดต่อเพื่อนเก่าสมัยเรียนที่โรงเรียนสายน้ำทิพย์ไม่ได้แม้แต่คนเดียว
สิบกว่าปีคุณมีโอกาสนั่งรถผ่านหน้าโรงเรียนเก่าแค่ครั้งเดียว
วูบนั้น..ทั้งคุณและผมต่างคิดถึงเพื่อนเก่าจับใจ
ช่วงเวลาที่สวยงาม มักจะเกิดขึ้น
ตอนที่เราหยุดมันไว้เหนือกาลเวลา
เราไม่จำเป็นต้องเติบโตขึ้นทุกครั้งในทุกเวลา
เราหยุดมันได้ในโลกแห่งความทรงจำ
และปล่อยวางให้มันสวยงามอยู่นิ่งๆตรงนั้น
เพื่อรอวันที่เราคิดถึงความทรงจำเก่าๆ
ชะโงกหน้าเข้าไปในหน้าต่างแห่งความทรงจำนั้น

ยิ้ม...และร่วมระลึกไปกับความงดงามเบื้องหน้า

 

..............................

 

ผมชอบยามเช้ามาก
มันเงียบและไม่วุ่นวาย
ผมสังเกตว่าคุณก๋าเป็นคนที่ตื่นเช้ามาก
คุณชอบกำข้าวสารไว้ในมือ แล้วเดินไปโปรยที่หลังคาบ้าน
ตอนแรกก็งงว่าคุณทำไปทำไม....
อ๋อ...ที่แท้คุณติดสินบนนกนั่นเอง 555 (ผมล้อคุณเล่นหรอกน่า)
แต่มันไม่กินตอนที่คุณโปรยนี่นะ
นกมันแอบรอจนคุณเดินไป ถึงพาพวกพ้องลงมากินข้าวสารที่คุณโปรยไว้จนหมด

ผมว่ามันเหมือนความทรงจำในวัยเด็กของคุณ
ไม่รู้มันไปแอบซ่อนตัวอยู่ในห้องไหน
แต่เมื่อถึงเวลา....มันก็ผุดพรายขึ้นมา
ให้คุณและผม...ได้ยิ้ม
และมีความสุขไปกับมัน


สุขใจครับ
 

ผมเอง---ส่วนหนึ่งในตัวคุณ