จดหมายถึงตัวเอง ฉบับที่ 5

เขียนโดย : กะว่าก๋า

สวัสดีครับคุณก๋า


ไม่รู้คุณคิดเหมือนผมมั้ย
บางทีผมชอบคุยกับคุณ
ก็เพราะคุณ “ฟัง” ผมนี่แหละ
คนเดี๋ยวนี้ไม่ชอบ “ฟัง” ชอบ “คุย”
คุยจนไม่มีใครฟัง....


ผมรักความเงียบนะ
เงียบที่ไม่ได้หมายความไร้สรรพเสียง
แต่เป็นความเงียบแบบที่ต้องใช้หัวใจคุยกัน
เหมือนเวลาบอกรักใครสักคนด้วยสายตาหยาดเยิ้มนั่นแหละ

ทุกวันนี้เรามีเสียงต่างๆมากมายผ่านเข้ามาในโสตประสาท
ดังทีนึง ก็จิตหลุดทีนึง
ดังอีกที จิตก็หลุดอีกที
เดี๋ยวฟังเพลง เดี๋ยวฟังเสียงโทรศัพท์
ฟังเสียงด่าทอกันจากละครน้ำเน่า
ฟังเสียงด่าทอรัฐบาลจากชีวิตคนเดินดิน
ฯลฯ

มีทั้งเสียงที่เราอยากได้ยิน
และเสียงที่เราไม่อยากได้ยิน
คุณก๋าชอบเสียงไหน ?


................................


อะไรนะ ?
“เสียงของการตบมือข้างเดียว.....”
อ้าว....ไหงตอบกวนตีนอย่างนั้นล่ะครับ
อ๋อ....คุณแกล้งผม อืม...จำมาจากหนังสือเซน
เออ....แล้วมันดังแบบไหนล่ะครับ ไอ้เสียงตบมือข้างเดียวนี่
ตบไปมันก็เจอแต่อากาศสิครับ จะไปมีเสียงอะไร ?
เอามือตบโต๊ะได้มั้ย อ๋อ...ไม่ได้
อ้าว...ทำไมต้องด่าผมกวนตีนด้วยล่ะครับ

อ๊ะ....นี่มันเสียงมือเดียวของคุณตบหัวผมแล้วครับ
เวรมั้ยล่ะ

..............................


เรามาคุยกันอย่างผู้ที่เจริญแล้วดีกว่าครับคุณก๋า....
ตกลงคุณจะบอกผมได้หรือยังว่าคุณชอบเสียงอะไรมากที่สุด ?

“เสียงของหัวใจ”

....ถุย....ผมไม่ได้แดกคุณนะ
ผมคันคอพอดีครับ อึ้ม..อึ้ม...แอ่ก แอ่ก...

………………………….


สงสัยวันนี้เราคงคุยกันได้ไม่ยาวแล้ว
ผมว่าพอก่อนดีกว่า
ผมขี้เกียจกระโดดถีบตัวเอง
อะไรนะ....คุณก๋าว่าใครอ้วน กระโดดไม่ไหว
โอ....วันนี้คุณหยาบคายโว๊ย....
เดี๋ยวปั๊ด....เอาเก้าอี้วางแล้วปีนขึ้นไปเตะกระโดงคางซะเลย
อะไรนะ...ระวัง...เดี๋ยวเก้าอี้หัก

พอๆๆๆๆๆ......ไปดีกว่า


หงุดหงิดใจ

ผมเอง---ส่วนหนึ่งในตัวคุณ
(ที่วันนี้ไม่อยากเป็นส่วนหนึ่งในตัวคุณ)