จดหมายถึงตัวเอง ฉบับที่ 7

เขียนโดย : กะว่าก๋า

สวัสดีครับคุณก๋า


ชีวิตคือการเติบโตใช่ไหม ?
จำได้ว่าผมเคยถามคำถามนี้กับคุณเมื่อนานมาแล้ว
แต่คุณตอบว่า “ชีวิต คือ การหยั่งรากลึกลงไปในดิน”

ผมไม่รู้หรอกว่าคุณหมายความว่าอย่างไร
จนคุณก๋ามานั่งอธิบายให้ผมทราบว่า

“ชีวิต คือ การหยั่งรากลึกลงไปในดิน”

หมายความว่า เราต้องใช้ชีวิตด้วยความนิ่ง สงบ และเยือกเย็น
คุณเปรียบกับตึกที่สร้างขึ้นมาแล้วฐานรากไม่แข็งแรง
พอเกิดแผ่นดินไหว ก็ทำให้ตึกที่สร้างสูงขึ้นไปพังทลายลงอย่างง่ายดาย
ในขณะที่ตึกที่สร้างตอม่อและฐานรากอย่างแข็งแรงมั่นคง

และสร้างให้ลึกลงไปในดินหลายๆชั้น
ด้วยโครงสร้างรากฐานอันแข็งแรง
แม้จะเกิดแผ่นดินไหวรุนแรงเพียงใด
ย่อมยากที่จะทำให้เกิดความเสียหายแก่อาคารได้

 

…………………………..
 

ชีวิตก็เช่นกัน
มิใช่การมองออกไปนอกตัว
แล้วเสาะแสวงหาความสุขมิรู้สิ้นสุด
เราจะครอบครองทุกสิ่งในโลกได้จนหมดสิ้นจริงๆล่ะหรือ
เหมือนที่ท่านคานธีเคยพูดไว้

“โลกทั้งโลกไม่เพียงพอ สำหรับคนโลภเพียงคนเดียว”

การใช้ชีวิตแบบขึ้นบันไดไปเรื่อยๆ
แน่หรือที่ทำให้เรามีความสุข
บ่อยครั้งที่เงินจำนวนมากในครอบครอง

กลับสร้างความว่างเปล่าให้เกิดขึ้นในจิตและวิญญาณของตัวเอง
คนมีเงินมากมายที่ไม่อาจข่มตาให้หลับลงได้
เครียดเรื่องงานไม่พอ ยังต้องตามมาแก้ปัญหาชีวิตคู่
เพราะมัวแต่ทำงานหาเงิน จนไม่มีเวลาดูแลคนรัก
คนรักนอกใจ ก็เครียดหนักเข้าไปอีก
หันมาดูทางด้านลูก…
เพราะมัวแต่ไล่ไขว่คว้าหาความสำเร็จทางวัตถุมาปรนเปรอ
รู้ตัวอีกที...ลูกมองตัวเองเหมือนคนแปลกหน้า


เงินไม่ใช่สิ่งชั่วร้าย
วิธีเข้าหาและใช้มันต่างหาก ที่จะบ่งบอกได้ว่า
คุณตกเป็นทาสเงิน หรือ เงินตกเป็นทาสคุณ
 

.............................

 

“ชีวิต คือ การหยั่งรากลึกลงไปในดิน”

คือ การมองย้อนกลับไปสำรวจพื้นที่ด้านในของใจเรา
กลับไปดูว่าแท้ที่จริงแล้วความสุขที่จริงแท้ของชีวิตคืออะไร
แล้วเราทำอย่างไรกับมันได้บ้าง

มิใช่ปล่อยให้ชะตากรรมลากถูลู่ถูกังเราไปเรื่อยๆ

ลุกขึ้นมาตีต้านลมแรงบ้าง
จะต้องไปกลัวอะไร....
หากรากแห่งจิตใจเราหยั่งลึกลงสู่สายธารแห่งใจอันสงบเย็นและไหลระรื่น

สายธารแห่งใจอันเป็นตาน้ำที่ผุดไหลเอื่อยมิรู้จักหมดสิ้น
ย่อมทำให้เราสามารถยืนหยัดต่อปัญหาและสิ่งเลวร้ายโดยไม่หวั่นเกรง

 

...............................

 

ชีวิตที่ไร้ราก
อย่าว่าแต่ลมแรงหรืออุปสรรคใหญ่โตเลย
ถ้ารากมันกุดสั้นถึงเพียงนั้น
ไม่ต้องลมหรอก....
แค่ลมหายใจก็อาจล้มชีวิตให้หักโค่นครืนครันได้ไม่ยาก.
 

...............................

 

วันนี้คุณอายุ 34 ปีแล้ว
ผมไม่ถามคุณหรอกนะคุณก๋า
ว่า “ราก” ของคุณหยั่งลึกลงไปเท่าไหร่
นั่นเป็นคำตอบที่คุณต้องหา
ต้องทำให้มันเกิดขึ้นด้วยตัวคุณเอง

ผมได้แต่ยืนยิ้มอยู่ข้างๆ
เพราะผมก็เป็นส่วนหนึ่งที่หยั่งลึกลงไปในใจคุณเช่นกัน


 

พึงพอใจ

ผมเอง---ส่วนหนึ่งในตัวคุณ