จดหมายถึงตัวเอง ฉบับที่ 10

เขียนโดย : กะว่าก๋า

สวัสดีครับคุณก๋า

เมื่อวานคุณยังค้างคำตอบผมอยู่
คือผมอยากรู้ว่าคุณก๋าทำบล็อกแล้วได้อะไรตอบกลับมา
อนาคตหลังจากนี้จะทำยังไงต่อไป ?

อย่างแรกสุดได้เพื่อน.....
เพื่อนใหม่...ที่อาจไม่จำเป็นต้องเห็นหน้าค่าตา
เป็นเพียงใครสักคนที่เดินเข้ามาในบล็อกของเรา
นั่งพูดคุยกัน เขียนข้อความถึงกันด้วยความรู้สึกบางอย่าง
ที่คุณก๋าคิดว่า....

บางทีการที่คนเราไม่รู้จักกันเลย
กลับเป็นวิธีการสื่อสารที่ทำให้เราไม่ต้องกังวลถึงความรู้สึกของอีกฝ่าย
เราสามารถบอกเล่าความรู้สึกนึกคิดของเราได้อย่างตรงไปตรงมา

อย่างที่สอง
นอกจากคุณได้เพื่อนใหม่

คุณก๋ายังได้มุมมองใหม่ๆจากเพื่อนที่แตกต่างกันทั้งอายุ การงาน
บางคนอยู่ต่างประเทศ บางคนอยู่ต่างจังหวัด
คำตอบที่ได้รับย่อมแตกต่างไปตามเหตุผลดังกล่าว
แน่นอน ...วิธีคิดของบางคนทำให้คุณได้เปิดมุมมองใหม่ๆ
เป็นมุมที่คุณคาดไม่ถึง...
 

..................................
 

คุณเล่าให้ผมฟังไปแล้วว่าความตั้งใจของคุณคือการเขียนบันทึกให้ได้ 1 ปี
แล้วหลังจากนี้คุณก๋าจะทำอะไรต่อ ?

ตอนแรกคิดว่าจะหยุดเขียน แต่เปลี่ยนไปทำอย่างอื่นที่น่าสนใจกว่า
เช่น เดินถ่ายรูปวัดเหมือนเดิม หรือไม่ก็ทำบล็อกเพลง
อืมมม....นั่นเป็นสิ่งที่คุณสนใจอยู่นี่นะ

แต่พอมาทำบล็อกนั่งคุยกับตัวเอง
คุณก๋าพบว่า คุณไม่มีโอกาสได้ทำบล็อกอื่นเลย
เพราะบันทึกนั่งคุยกับตัวเองมันกินพื้นที่ความคิดและเวลาของคุณไปเกือบหมด

ความตั้งใจในการท้าทายตัวเองให้เขียน 365 บันทึก
เป็นผลสำเร็จหรือไม่…
คุณก๋าคิดว่าเมื่อมาถึงตรงนี้ คงไม่ยากที่จะสานต่อความตั้งใจให้เสร็จ
เพราะขณะนี้เหลือเวลาอีกแค่ไม่กี่เดือนก็จะหมดปีแล้ว

คุณพอใจกับงานเขียนของคุณบ้างรึเปล่า ?

พอใจมาก....
ดีใจ....
ไม่ใช่ดีใจ...ที่เขียนบันทึกเสร็จหรอก
แต่ดีใจที่มีคนเข้ามาชื่นชมงานเขียนของคุณ

คุณก๋า...เอ็งปากหวานประจบแฟนๆมากเกินไปแล้ว 5555

อะไรนะ...พูดจริงจากใจ

กูอยากจะอ๊วก.....

อ้าวๆๆๆๆ....พูดแซวแค่นี้ทำไมต้องบ้องหูกูด้วยเนี่ย

อ๋อ...ล้อเล่น....เล่นกับตัวเองให้มันเบามือหน่อยสิคุณ
เจ็บนะเว้ย....


เอาละ --- ผมคุยกับคุณแค่นี้แหละ

พอใจที่จบคำถามซะที
 

ผมเอง (ส่วนหนึ่งในตัวคุณ)