ข้อคิดจากคำว่า.. รัก

ข้อคิดจากคำว่า.. รัก

การได้รักเป็นเพียงความว่างเปล่า 
การถูกรักเป็นเพียงแค่บางสิ่งบางอย่าง 
ส่วนการได้รักและการถูกรัก นั้นเป็นทุกอย่าง 
 
"ความรัก" ต้องวางอยู่บนรากฐานแห่งความมีสติ รักอย่างมีปัญญา 
เพราะจะทำให้ผู้รักมีความสุข เป็นอิสระ 
ไม่มีจิตใจที่คับแคบ ที่จะผูกมัดรัด "เขา" เอาไว้เป็นของ "เรา"   


คงต้องหันกลับมามองความรักกันใหม่... 
เริ่มจาก "ใจ" ของเราก่อน 
ลองหันกลับมามองตัวเองอย่างจริงใจ 
และมีเมตตา ว่าเรา "รัก" ตัวเราเองเป็นหรือเปล่า... 
 
ลองมองดูซิว่าเราดูแลกาย จิตและวิญญาณ ของเราดีอยู่หรือไม่... 
เราเบียดเบียนตัวเราเองจนเกิดทุกข์บ้างไหม... 
เราต้องเริ่ม "รัก" ตัวเองให้เป็นเสียก่อน... 
ถ้าเรา "รัก" ตัวเรา เราจะมีเมตาต่อตัวเอง... 
เราจะไม่เบียดเบียนหรือทำร้ายใจของเราให้ขุ่นมัว... 
แล้วเราจะรักตัวเองอย่างไม่เห็นแก่ตัว 
แต่ระมัดระวังใจเราอย่างดี..

ใจอย่างนี้จะเข้มแข็งและมีพลังแห่งความรักกว้างขวางยิ่งใหญ่... 
ต้องเตือนใจเราเองอยู่เสมอว่า "เราจะรักอย่างมีสติ".... พร้อมด้วยปัญญา 
จะต้องไม่ติดอยู่ในความหลงไหลไร้สติ... 
ที่มุ่งคิดแต่จะให้เขากลับมาตอบสนองเรา 
เราจึงจะมีความสุข... 
 
เพราะถ้าเป็นเช่นนั้น เรานั่นเองแหละที่จะเจ็บปวดและเกิดทุกข์... 
 
จงเป็นสุขที่ได้รักเถิด รักอย่างไม่มีเงื่อนไข... 
รักอย่างไม่คิดยึดครองไว้เป็นของตน.. 
และรักอย่างไม่ต้องการสิ่งใดตอบแทน... 
ถ้าทำได้...จะเป็นความรักที่ยิ่งใหญ่... ไม่คับแคบ
หากแต่ งดงามอย่างกว้างขวาง .... ไม่มีที่สุด...ไม่มีประมาณ..... 
 
"รักใด ยิ่งรัก ยิ่งทุกข์ 
ตายอยู่บนกองทุกข์ อย่าบุกต่อ 
รักใด ยิ่งรัก ยิ่งหมดทุกข์ 
เยือกเย็น อยู่เหนือทุกข์ ขอให้รุก ให้ดี..." 
พูดง่ายทำยาก 
พ่อแม่ยังหวังให้ลูกรักตนเองบ้าง
ยิ่งถ้าเป็นความรักของคนหนุ่มสาว ที่มีกิเลสราคะเจือปนอยู่
ยิ่งยากเข้าไปอีก ...ไม่รักจะได้ไม่มีทุกข์ และไม่มีสุข ด้วย
ตราบใดที่ยังอยู่ในสังคมต้องพบปะ เจอผู้คน ย่อมทำได้ยากยิ่งนัก