พู่กันเดียวกองโตของผม

เขียนโดย : กะว่าก๋า

ครั้งหนึ่งผมไปเที่ยวเมืองจีน
ไปนั่งดูนักพรตเขียนพู่กันจีน
ผมรู้สึกว่ามันสวยและมีพลังมาก
 

ง่าย
แต่
งาม


และเมื่อกลับมาเมืองไทย
ผมได้ดูหนังสือภาพวาดพู่กันเดียวของคุณยัน จัน
รู้สึกประทับใจมาก

ผมเริ่มลองวาดรูปพู่กันเดียวด้วยตัวเอง
มันคือการจุ่มหมึกหนึ่งครั้ง
แล้ววาดจนหมดหนึ่งลมหายใจ
วาดโดยไม่ยกพู่กัน
เสร็จแล้วเขียนถ้อยคำสั้นๆที่ใจรู้สึกในขณะนั้นลงไป
ปั๊มตราประทับ
เป็นอันเสร็จพิธี....

พู่กันเดียว จึงเป็นสมุดบันทึกอารมณ์และความรู้สึกของผม
ในช่วงขณะเวลานั้นๆ

ผมเคยสนทนากับพระ
ท่านถามผมว่า

“ทำไมโยมถึงไม่นั่งสมาธิต่อล่ะ ?”

ผมรู้สึกแปลกใจว่าทำไมท่านถึงรู้ว่าผมไม่นั่งสมาธิ
เราไม่เคยเจอกันมาก่อนด้วยซ้ำ

“สมาธิของผม คือ เวลาผมวาดรูปแล้วจิตผมจดจ่ออยู่กับการวาดรูป

โดยไม่สนใจสิ่งต่างๆรอบตัวครับ”

หลวงพี่ยิ้ม แล้วพูดว่า

“งั้นโยมก็ไม่จำเป็นต้องนั่งสมาธิแล้ว”

นั่นเป็นบทสนทนาสั้นๆ ที่ผมยังจดจำมาถึงทุกวันนี้