ต้นไม้ของผม

เขียนโดย : กะว่าก๋า




หลายปีก่อน
ผมบ้าต้นไม้มาก วันหยุดทีไร...ขับรถไปไกลๆ
เสาะแสวงหาต้นไม้หน้าตาแปลกๆมาเลี้ยงไว้เพียบ
ทั้งว่าน กล้วยไม้ป่า กระบองเพชร ฯลฯ

ปลูกแล้วก็ตาย เพราะใหม่ๆตื่นเต้นกับการได้ครอบครอง
แต่ไม่เคยรู้ “ธรรมชาติที่แท้จริง” ของพันธุ์ไม้เหล่านั้น
ว่ามันต้องการแดด ลม น้ำ ปุ๋ย มากน้อยเพียงใด


..........................


พักใหญ่ที่ผมบ้าซื้อและบ้าเก็บสะสมพันธุ์ไม้
ตายก็ซื้อใหม่ ตำรามากมายแสวงหามากองเป็นตั้งๆ
ผมบ้าขนาดที่ตั้งใจว่าจะรวบรวมต้นว่านให้ได้มากที่สุด

ที่ไหนใครว่ามีว่านดีว่านดังผมไปหมด
ไกลแค่ไหนก็ไป....
แพงแค่ไหนก็สู้
ตำรา...เปิดแล้วเปิดอีก
หาข้อมูลทั้งอ่านจากตำรา ทั้งสอบถามคนขาย
สอบถามจากผู้เฒ่าผู้แก่

หน้าห้องเหมือนป่าขนาดย่อมๆ
หน้าฝนมาทีต้นไม้ขึ้นสูงเต็มท่วมหัวทุกที


..............................


แล้ววันหนึ่งผมก็เลิกซื้อต้นไม้
ผมรู้สึกเหนื่อยกับการดูแล “ภาระ”


การแสวงหาของผม ทำให้ผมเหน็ดเหนื่อยกับการต้องดูแลรักษา
“ภาระ” ที่ผมขวนขวายเข้ามาเติมความวุ่นวายให้กับชีวิตของตัวเอง
พอมีมาก ดูแลไม่ทั่วถึง
ดูแลไม่ถึงก็ล้มหายตายจาก

ผมตัดสินใจหยุดซื้อ
แล้วหันมาดูแลต้นที่เหลืออยู่


หลายปีต่อมา ผมแทบไม่ได้ซื้อต้นไม้เพิ่มเลย
แต่ต้นที่เหลืออยู่เริ่มแตกใบให้ดอก
ขยายหน่อ ขยายกิ่งก้านสาขาไปเรื่อยๆ


..........................


ต้นไม้สอนให้ผมรู้ว่า
“ปริมาณ” ของสิ่งที่เราครอบครองอยู่
ไม่ได้เป็นสิ่งสำคัญอะไรเลย
“การดูแลเอาใจใส่” ต่างหาก
ที่จะบอกได้ว่า คุณรักและสนใจในสิ่งที่คุณครอบครองมากน้อยเพียงใด

และดียิ่งไปกว่านั้น....
เมื่อวันที่ต้นไม้เริ่มแตกหน่อออกผล
ผมเริ่มแจกจ่ายให้กับคนรอบข้าง
ไม่เคยหวง ยิ่งให้ ต้นไม้ยิ่งแตกกอ
ไม่เบียดแน่นจนคับกระถาง

“ความสุข” ก็เช่นกัน....
มันไม่ได้สำคัญว่าคุณมีมันมากมายเพียงใดในชีวิต
หากแต่คุณรู้จักแบ่งปันให้กับคนรอบข้างได้มากมายเพียงใด
นั่นต่างหาก…จึงจะเรียกว่า “การเติบโตที่แท้จริง”