ความรักของผม

เขียนโดย : กะว่าก๋่า

ถ้าผมบอกว่าผมมีความรักครั้งแรก
และเป็นครั้งเดียวกับคนที่ผมแต่งงานด้วย
คุณจะเชื่อผมมั้ยครับ ?

 

...................................
 

ผมแต่งงานตอนอายุขึ้นหลักสามสิบ
คุณสงสัยบ้างไหมว่าระหว่างนั้นผมเอา “ความรักของตัวเอง”

ไปหล่นทิ้งเรี่ยรายอยู่ตรงไหน

มันน่าแปลกเหมือนกันที่ผมไม่เคยคิดอยากรักใคร
หรืออยากตกลงปลงใจใช้ชีวิตคู่กับใครเลย

แน่นอน....หัวใจวูบไหวบ้างเป็นเรื่องปกติในวัยเด็ก
ใช่...ผมเคยแอบชอบเพื่อนร่วมชั้นเรียน
เคยแอบมองเด็กหญิงที่ผมชื่นชม
เคยมีรุ่นน้องมาแอบชอบ
เคยมีเพื่อนหญิงมาบอกว่าแอบปลื้ม

แต่ผมไม่เคยบอกรักใครแม้แต่คนเดียว

 

...................................
 

สมัยเรียน....ผมมุ่งแต่เรียน
และยุ่งแต่กับการทำกิจกรรมต่างๆ

พอเรียนจบผมยุ่งอยู่แต่กับการทำงาน
ผมมีความสุขกับสิ่งที่ผมชอบโดยไม่รู้สึกเหงา
ทั้งการเล่นดนตรี ศิลปะ การอ่านและเขียนหนังสือ
การเล่นเกมส์ ดูหนัง ฟังเพลง

ผมไม่ปล่อยให้ “ความเหงา” เข้ามาทำร้ายทำลายชีวิตของผม
แม้แต่วินาทีเดียว

 

.................................

 

ใครบางคนเคยพูดไว้ว่า....

อย่าไล่ล่าความรัก เพราะคุณจะพบว่าตัวเองเหมือนคนบ้า
แต่จงรักอย่างกล้าหาญ....
ถ้าหวาดกลัวจงอย่ารัก
ถ้ารัก....จงอย่ากลัว


แล้ววันหนึ่ง...กับคนที่เคยผ่านพบ พูดคุย
โดยที่ไม่เคยคิดอะไร
กลับเกิดเรื่องราวเล็กๆที่ลากจูงคนสองคน
ให้มีโอกาสได้เปิดใจ พูดคุย บอกเล่าเรื่องราวและความรู้สึกดีดีต่อกัน

คุณเชื่อในเรื่องของ “แรงดึงดูดของความรัก” รึเปล่า ?

ผมแค่คิดเล่นๆว่า...
ถ้าพระเจ้านำ “คนรักที่ดีที่สุด” มาวางไว้เบื้องหน้าเรา
แต่ถ้าเราไม่เปิดใจ ไม่ใส่ใจ ไม่สนใจที่จะรับรู้
“คนรักที่ดีที่สุด” ก็จะจากเราไป.........

 

.......................................
 

บนโลกใบนี้มีคนเศร้าเพราะความรัก
วินาทีหนึ่งไม่รู้กี่ล้านคน
แน่นอน...ในวินาทีเดียวกันก็มีคนที่สุขสมหวังไม่มากไม่น้อยไปกว่ากัน

คุณว่า “ความรัก” ยิ่งใหญ่ขนาดไหน ?
ผมคิดว่า “ความรัก” ยิ่งใหญ่ขนาดเปลี่ยนโลกได้
ทำให้โลกเลวร้ายก็ได้ ทำให้โลกนี้น่าอยู่สวยงามก็ได้
แต่ผมอยากบอกว่า
“ความรัก” ที่คุณเห็นว่ามันสวยงามนั้น
มันต้องเริ่มต้นที่ “ตัวคุณเอง” ก่อน

 

.................................

 

ถ้าผมบอกว่าผมมีความรักครั้งแรก
และเป็นครั้งเดียวกับคนที่ผมแต่งงานด้วย
คุณยังจะเชื่อผมมั้ย ?