โชคชะตาของผม

เขียนโดย : กะว่าก๋า

ผมเคยสนใจศาสตร์แห่งการทำนายทายทักอยู่พักใหญ่
เที่ยวขวนขวายหาตำรับตำรามากองเต็มห้อง
ผมอยากรู้ว่าทำไม “ชะตา” ถึงกำหนด “ชีวิต” ของคนเราได้
มันเป็นสิ่งที่ท้าทายและน่าสนใจเป็นอย่างยิ่ง....


ผมศึกษาศาสตร์ที่ตัวเองสนใจ เช่น การดูโหงวเฮ้ง ดูลายมือ
และไพ่ยิปซี
โดยเฉพาะไพ่ยิปซี ผมชอบศิลปะบนไพ่มากถึงขั้นสะสมไว้กว่า 30 ชุด

ซื้อเองบ้าง ฝากซื้อบ้าง
มีทั้งชุดที่ขายในเมืองไทย และบางชุดมีขายเฉพาะที่ต่างประเทศเท่านั้น


ผมเรียนรู้ด้วยตัวเอง และลองไปให้หมอดูสำนักต่างๆลองทำนาย
ก่อนจะพบว่าศาสตร์ที่ผมเชื่อมั่นว่า
สามารถพาเราย้อนกลับไปสู่อดีต เพื่อสำรวจเบื้องหลัง
หยั่งรู้อนาคต เพื่อกำหนดวิถีทางเดิน
รับรู้ปัจจุบันเพื่อรับมือกับชะตาชีวิต .....


สิ่งต่างๆเหล่านี้ไม่มีความหมายใดใดเลย
หากคุณเชื่อมั่นในสิ่งที่คุณเป็น


ดีชั่วตัวตน มันอยู่ที่คุณเลือกทำ เลือกเป็น


อยากรวย แล้วนั่งงอมืองอเท้า ไม่ศึกษาหาความรู้
ไม่ขยันขันแข็ง รอไปสิบชาติก็ไม่มีวันรวย

อยากเก่ง อยากมีชื่อเสียง แต่ไม่เคยฝึกปรือตนเอง
นั่งรอโอกาสให้วิ่งมาชนตัวเอง รอจนตายก็ไม่มีวันดัง


อยากมีความสุขในชีวิตคู่ แต่วันๆเอาแต่เรียกร้อง หึงหวง
ไม่เอาใจเขามาใส่ใจเรา ต่อให้หมอดูบอกว่าดวงชะตาสมพงษ์
อยู่กันไม่นานก็ต้องเลิกกัน


กรรมดี กรรมชั่ว เจ้ากรรมนายเวร
ล้วนอยู่ที่จิตใจ อยู่ที่ความคิดของเรา
คิดดี ทำดี พูดดี ......จิตใจก็ดี
จิตใจดี...มีความสุข ใครอยู่ใกล้ก็มีความสุข
ไปทำงานกับใคร...ใครก็รัก
ทำสิ่งใดก็ย่อมประสบความสำเร็จได้ง่าย


ทำไมต้องไปให้ใครมากำหนดว่าเราต้องเป็นอย่างนี้อย่างนั้น
ทำไมต้องให้ใครมาคอยบอกว่าเราต้องชอบคนผิวสีนี้ ต้องรักกับคนราศีนั้น
ทำไมต้องรอให้ใครมาบอกว่าเราทำอาชีพแบบนี้ถึงจะรวย ถึงจะรุ่ง
ทำไมต้องให้ใครมาบอกว่าเราจะสอบได้หรือไม่ได้ หรือแม้แต่ต้องเลือกสาขาอะไร....


ทุกสิ่งที่เราอยากได้ เราสร้างมันขึ้นมาได้ เราทำมันขึ้นมาได้ด้วยตัวของเราเองทั้งนั้น
ทำไมต้องรอให้ใครมาสั่ง มาบอก มาอวดดีสั่งสอนเรา


กฏเกณฑ์ชีวิตข้อที่ง่ายที่สุดบอกไว้ชัดเจน

อยากให้ชีวิตดี ....ทำดี
อยากให้ชีวิตตกต่ำ....ทำชั่ว


ผมไม่รู้ว่าคุณยังอยากรวย โดยการนั่งรอให้โชคชะตาดลบันดาลไปทำไม


หมอดูชื่อดัง ตอนนี้ขับเบนซ์สปอร์ต
ในขณะที่เรายังนั่งฝันอยู่กับคำทำนาย
หวังพึ่งเทพดลบันดาลชีวิตให้ร่ำรวย
แล้วก็จนและงงอยู่กับชีวิตที่ไม่ได้ขับเคลื่อนไปข้างหน้าด้วยสติปัญญา


โชคชะตาของผมเป็นอย่างไร ผมไม่รู้
ไม่เคยสนและไม่เคยใส่ใจ

ผมรู้ว่าผมทำดีที่สุดแล้ว
แล้วไม่ได้ต้องการคำตอบมาตอบตัวเองว่า
ทำไมชีวิตฉันถึงเป็นแบบนี้ ทำไมถึงเดินมาทางสายนี้

ผมสนใจแค่ว่า…
ผมจะเดินไปทางไหนและเดินอย่างไร.














สามรูปนี้เป็นรูปสีอะคริลิกที่ผมวาดให้กับรุ่นพี่คนหนึ่งที่สนิทสนมกัน
เพิ่งได้ไปถ่ายรูปเก็บไว้....
ผมนั่งนึกว่านานแค่ไหนแล้วที่ผมไม่ไ่ด้จับพู่กัน แล้วนั่งลงวาดรูป
สามรูปนี้เป็นรูปที่มีขนาดไม่ใหญ่มากนัก ขนาดประมาณ 40 x 60 ซม.
แขวนไว้อยู่ตรงห้องรับแขก...

ที่บ้านพี่เค้ามีงานภาพวาดของผมกระจายอยู่ทั่วบ้าน
ยังเคยแซวว่าบ้านนี้เหมือนแกลลอรี่ส่วนตัวของผม