ความเหงาซ่อนตัวอยู่ในชีวิต ชีวิตซ้อนอยู่ในความเหงา.

เขียนโดย : กะว่าก๋า








ท่ามกลางผู้คนมากมาย
ท่ามกลางแสงสีเสียงวุ่นวายสับสน
กลับพบว่าตัวเองเหมือนเดียวดายในเมืองใหญ่
เปลี่ยวเหงาในเมืองใหญ่
ซึมเศร้าท่ามกลางความผุกร่อนของชีวิต


............................


นกตัวนั้นเดียวดาย
เดินจิกหาอาหารอย่างเปลี่ยวเหงาเศร้าสร้อย
และฉันนั่งอยู่ตรงนั้นอย่างนานเนิ่น


ที่ม้ายาวแห่งนั้น
ท่ามกลางต้นไม้ใหญ่ สนามหญ้าสีเขียว
ผู้คนมากมายแวดล้อมที่มีความสุขท่ามกลางรอยยิ้ม
แต่ฉันต้องซ่อนรอยยิ้มเหงาๆ
และนั่งเหม่อมองไปรอบตัวแบบคนหัวใจว่างเปล่า


...............................


เราเหงาเพราะอะไร ?
เพราะเราสร้างกำแพง
มากกว่าจะคิดสร้างสะพานใช่ไหม ?

เราเศร้าและแปลกแยกเพราะอะไร ?
เพราะมัวแต่เฝ้าหวงแหนพื้นที่ส่วนตัว
จนใครไม่อาจแตะต้องใช่ไหม ?

เราโศกสลดเพราะอะไร ?
เพราะเราไม่ยอมเข้าใจคนอื่นบ้าง
เพราะเราเฝ้าหวังให้คนอื่นเข้าใจตัวเรา
ทั้งที่แท้จริงแล้ว...
เราอาจไม่เคยเข้าใจตัวเอง


..............................


ในสวนสาธารณะแห่งนั้น
ที่ม้านั่งยาวฉันเป็นแค่คนเปลี่ยวเหงาคนหนึ่ง
เมื่อฉันวางข้าวโพดคั่วอย่างเบามือที่พื้นหญ้าเขียวขจี

แล้วกลับมานั่งนิ่งๆที่ม้านั่งตัวเดิม

นกตัวนั้นขยับกายเข้ามาใกล้อย่างหวาดระแวง
ฉันยิ้มให้มันอย่างจริงใจ....
มันก้มตัวลงจิกกินข้าวโพดคั่วอย่างเอร็ดอร่อย


................................


จริงหรือที่โลกนี้เปลี่ยวเหงา ?
โลกนี้ไม่ได้เหงาและเศร้าด้วยตัวมันเอง
เป็นใจเราต่างหากที่บันดาลให้มันเป็นไป


..................................


ฉันค่อยๆขยับกายลุกเดินเข้าไปวางข้าวโพดคั่วอีกครั้ง

นกตัวนั้นไม่ขยับบินหนี
แต่รออย่างนิ่งสงบ…

ฉันไม่รู้ว่าคุณเคยเห็นรอยยิ้มของนกบ้างไหมในชีวิต

แต่ฉันเห็น...
และความเหงาในใจก็โบยบินจากไป.