ความรักไม่ได้ปลดปล่อยเราเลย..

เขียนโดย : กะว่าก๋า





รักนั้นเคยฉ่ำหวาน
ตราตรึง...


แต่ทุกสิ่งพลันลบเลือน
เมื่อถึงวันหนึ่งซึ่งสองคนต่างรู้ดี
ว่าความรักได้เลือนรางจางหายไป
กลายเป็นม่านหมอกมัวที่หม่นสลด



...........................



เรารู้ดี...เราต่างรู้ดี
ว่าความรักครั้งนั้นจบลงเพราะอะไร
แต่เราต่างไม่ยอมรับความจริงที่เกิดขึ้น
เอาแต่ดื้อดึงดันและพยายามดึงรั้งกันและกันไว้
ด้วยพงหนามซึ่งเกาะเกี่ยวสร้างบาดแผลให้หัวใจไม่หยุดหย่อน


.............................


เธอถามฉันว่า....
ความรักปลดปล่อยเธอกับเขาให้เป็นอิสระได้ไหม
ฉันไม่รู้....ฉันไม่เคยรักใครมาก่อน
พอเจอคนที่รักฉัน....ฉันก็รัก
แล้วรักก็เริ่มต้นและจบลงที่คนๆเดียวกัน



................................



ความรักปลดปล่อยเธอกับเขาให้เป็นอิสระได้ไหม ?
ฉันไม่รู้.....รู้แต่ความรักสวยงาม
แม้มันจะจบลงแบบเจ็บปวด แต่มันยังมีแง่งามอยู่ในนั้น
เพียงเธอและเขาจะมองเห็น

หยุดทำร้าย ทำลายเยื่อใยใยดีที่เคยมี
ปล่อยช่วงเวลาที่ดีงามที่เคยมี
ให้มันหลบมุมอยู่ตรงนั้น
ในลิ้นชักของความทรงจำ


....................................



เธอเดินไปทาง
เขาเดินไปทาง
ฉันคิดว่าคนเรามีเหตุผลที่ดีสำหรับตัวเองเสมอ
เมื่อต้องตัดสินใจเลือกทำในสิ่งที่ชอบหรือไม่ชอบก็ตาม


ความรักไม่เคยกักขังหัวใจของใคร
ความเจ็บปวดจากความสูญเสียต่างหากที่ทำ
ความหวงแหน ความคาดหวังต่างหากที่คุมขังหัวใจของเธอและเขาเอาไว้

และวิธีเดียวที่จะทำให้ความรักเป็นอิสระจากการจองจำนั้น
ก็คือ ความรัก…
ความรักครั้งใหม่ที่ต้องรักใครสักคนอย่างหมดหัวใจเท่านั้นเอง