จงมองเห็น ด้วยหัวใจ

จงมองเห็น... ด้วยหัวใจ

 ธรรมชาติรังสรรค์มนุษย์ขึ้นมาบนโลกใบนี้...โดยเนื้อแท้ของจิตใจมนุษย์นั้นช่างอ่อนโยน สะอาดบริสุทธิ์
เต็มไปด้วยความเบ่งบาน เต็มไปด้วยมิตรภาพและความงดงาม

 ห้วงเวลาแห่งการก่อกำเนิดชีวิต ตั้งแต่ปฏิสนธิ - เติบโตยังโลกภายใน - จนถึงเวลาลืมตาสู่โลกภายนอก
ช่วงเวลาใดเล่าที่มนุษย์เราเริ่มมีความรู้สึกเปลี่ยนไปจากเนื้อแท้ดั่งเดิม ที่ธรรมชาติบรรจงสร้างไว้ให้
แปรเปลี่ยนและซึมซับเอาด้านมืดบอดมาเก็บซ่อนสั่งสมไว้ภายในจิตใจ

มนุษย์มักจะทำร้ายกันและกัน ไม่ว่าจะรู้ตัวหรือไม่รู้ตัว ทั้งโดยทางตรงและทางอ้อม
ตัวอย่างปัจจุบันมีให้เห็นอย่างดาษดื่น ทั้งในชีวิตจริงและเรื่องสมมุติเตือนใจ
แต่จะมีผู้ใดตระหนักได้อย่างแท้จริงว่า...มนุษย์เราควรมอบสิ่งที่ดีต่อกัน มอบมิตรภาพ มอบความรัก
ไม่ต้องมีขอบเขตหรือข้อจำกัดของชนชาติ ศาสนา เพศ อายุหรือวรรณะจอมปลอมที่สังคมสร้างขึ้น

ก้มหัวให้ต่ำลง..เพื่อจิตใจที่สูงขึ้น
ประคับประคองกันและกัน...แม้จะถึงที่หมายช้ากว่า แต่มิตรภาพจะเบ่งบานกว่าทุ่งดอกไม้ใด ๆ บนโลกนี้
ปลดเปลื้องความกลัวภายในจิตใจ...น้อมรับและเชื้อเชิญอย่างเต็มใจดั่งมิตรสหาย
และอีกหลากหลายวิธี ที่สามารถกระทำสิ่งที่ดีต่อกันได้

 ผู้คนส่วนมากนั้นเคยชินกันสิ่งที่เห็นได้ แต่ไม่เคยชินกับสิ่งที่มองไม่เห็น
เคยชินกับสิ่งที่อาจสัมผัสแตะต้องได้ แต่ไม่เคยชินกับสิ่งที่ไร้สภาพที่ไม่อาจจับต้อง
เคยชินกับการรับรู้ด้วยประสาทสัมผัส แต่ไม่คุ้นเคยกับการรับรู้ด้วยใจ
เคยชินกับการมองด้วยตา...แต่ไม่รู้จักการมองเห็นด้วยใจ ด้วยตัวตน ด้วยจิตสำนึก
ด้วยจินตนาการและด้วยความรักอันเต็มเปี่ยมภายใน