โทสะสุดท้ายที่ใจไม่อาจปล่อยวาง

เขียนโดย : กะว่าก๋า





เขาคือผู้รู้
ผู้ตื่น
ผู้เบิกบาน


เขาคือปัญญา
พลัง
และความบริสุทธิ์



.......................


บททดสอบจากความโลภ
เย้ายวน
ยั่วยวน


บททดสอบจากความโกรธ
คลั่งแค้น
อาฆาต


บททดสอบจากความหลง
ยึดติด
มั่นหมาย



.................................


ผู้รู้
กลายเป็นรู้...
ในสิ่งที่ไม่จริง

ผู้ตื่น
กลายเป็นผู้ที่ตื่น…
ในความลุ่มหลง

ผู้เบิกบาน
กลายเป็นคนที่เบิกบาน…
ในความเศร้าสร้อย


....................................


ที่แท้
เราต่างยังวนเวียน
ในวัฏฏะอันไม่รู้สิ้นสุด


ใจยังบอดใบ้
มืดหม่น
หมองมัวสลัวจิต


ทางแห่งการสลัดซึ่งพิษร้าย
ต้องทำ
เยี่ยงไร


..................................


ฉันตามหา
การตรัสรู้
และการนิพพาน


ซึ่งฉันถูกขู่
ว่าคนธรรมดา
มิอาจเข้าถึงซึ่งหนทางนี้


ทางซึ่งโสดาบัน
ดำเนินผ่าน
เขาบอกคนธรรมดาอย่าคิดฝัน


แต่ฉันคิด....โสดาบัน
ก็ไปจากความเป็นมนุษย์ธรรมดา
เฉกเช่นเรา...มิใช่หรือ ?


แล้วมีเหตุผลใด
ที่ฉันจะตรัสรู้
และนิพพานไม่ได้


หากฉันได้รู้
ในสิ่งที่โสดาบัน
ได้รู้


และเมื่อฉันรู้
และเข้าถึงซึ่งความจริงนี้
ทำไมฉันจะนิพพานไม่ได้


...................................


หรือการเข้าถึงสัจธรรม
จะทำให้คนรู้ถึงความเท่าเทียมแห่งดวงจิต
และถ้าเป็นเช่นนั้น...มนุษย์จะเท่าเทียมกัน


เมื่อแบ่งเขาแบ่งเราไม่ได้
ลำดับชนชั้นทางสังคม
คงไร้ความหมาย


ใครก็ปกครองใครไม่ได้
ใครก็ทำให้ใครกราบกรานใครไม่ได้
เพราะเมื่อคนเราต่างเท่าเทียมกัน...จะยังแบ่งเขาแบ่งเราไปทำไม


......................................




โทสะสุดท้าย
ที่ใจ…
ไม่อาจปล่อยวาง


คือใจบอดใบ้
ยึดมั่นถือมั่น
ในตัวตน


ปล่อยวางไม่ได้
ไปไม่เป็น
เย็นไม่ได้


เข้าสู่นิพพานไม่ได้
เข้าสู่สภาวะว่างไม่ได้
กลับมาเกิด-ตายไม่รู้สิ้นสุด


.................................



ฉันจ้องมองดวงตาของเขา
รับรู้ถึงความเท่าเทียม
แล้วหลับตาลง.