พระจันทร์ – วูบไหว – เมฆไหว

เขียนโดย : กะว่าก๋า




พระจันทร์วันเพ็ญ
ฉันหวังเห็นจันทร์ทอแสง
แต่เมฆดำทะมึนห่มคลุมผืนฟ้า


ลมเย็นพัดไหววูบ
หนาวสั่นสะท้าน
เย็นยะเยือกไปถึงก้นบึ้งของหัวใจ



พลันวินาทีนั้น
ลมไหวใบไม้ตื่น
ณ ช่องโหว่ของผืนเมฆมืดมิด
จันทร์กลับกระจ่างอยู่เบื้องหน้า



................................



เช้าวันใหม่
ฉันเดินกรีดผ่านลมหนาว
ผืนฟ้ายังมืดดำ


ดวงจันทร์กลม
ส่องแสงสกาว
วาววามหวามไหว


ชั่วขณะวินาทีที่อาทิตย์กำลังทอแสง
ดวงจันทร์อวดโฉมโนมพรรณเป็นครั้งสุดท้าย
ความงามอันตราตรึง



หายใจทิ้งเพียงไม่กี่ครั้ง
ฟ้าพลันเปลี่ยนสี
จันทร์ดวงนั้นหายไปแล้ว
เหลือเพียงฟ้า...
ซึ่งฉาบทาไปด้วยสีเหลืองของแสงตะวัน