ขุนเขาแห่งความทุกข์

เขียนโดย :  กะว่าก๋า









วันที่ชีวิตหม่นเศร้า
ดั่งขุนเขาทะมึนดำกั้นขวาง
ความสุขดั่งใบไม้ปลิวเคว้งคว้าง
ความหวังวางทิ้งเรี่ยรายตามทาง


โกรธเกลียดทุกสิ่งรอบกาย
ก้าวร้าวเกรี้ยวกราดเกินคาดหมาย
ความสัมพันธ์แตกกร่อนร่อนกระจาย
สูญสลายตัวตนทั้งนอก-ใน


อะไรคือความทุกข์ ?
คือสิ่งอันไม่พึงใจ
คือสิ่งที่ไม่มั่นหมาย
คือความฝันละลายกลางคลื่นลม


ถ่ายทุกข์เส็งเครงนี้ที่ไหนนั่น ?
ที่ “ใจ” ใช่ไหมเล่าเพื่อนเอ๋ย
ทุกข์ที่ใจ...ดับที่ใจ...หมดสิ้นเอย
คำเฉลยสิ้นสุดลงที่ตรงนี้


ขุนเขาแห่งความทุกข์
มิใช่ไม่อาจพังทลาย
อยู่ที่ใจไม่ยอมแพ้พ่าย
ละลายหินผาให้กลายเป็นผงธุลี