รูปวาดสมัยเรียนมหาวิทยาลัยของกะว่าก๋า

รูปวาดสมัยเรียนมหาวิทยาลัยของกะว่าก๋า

วันแรกที่ผมไปถึงบ้านเช่าที่ลาดกระบัง
ในบ้านยังโล่งไม่มีอะไรเลย
ผมและเพื่อนรวมทั้งหมด 5 คนช่วยกันทำความสะอาดบ้าน
เสร็จแล้วผมก็นั่งวาดรูปนี้จนเสร็จ
เพื่อนสยองขวัญกันมาก ผมเอารูปนี้ไปติดบนผนังทางขึ้นบันไดชั้นสอง

แค่วันเดียวเพื่อนๆขอร้องให้เอาออกเพราะกลัว






 

ชื่อรูป - คนไร้ตา
สีพาสเทล ปีพ.ศ.2537


 

ผมเรียนปริญญาตรีด้วยความรู้สึกเป็นทุกข์
ปรับตัวเข้ากับระบบการศึกษาที่นี่ไม่ได้
ผมเก็บกดและก้าวร้าว

ผมสังเกตว่านี่คือสองปีในชีวิตที่ผมรู้สึกฝันร้าย
และรูปที่ผมวาดอยู่ตลอดเวลาก็คือ รูปเด็กหัวตัว
ที่มีสายตาแข็งกร้าว ต่อต้าน และไม่มีความสุข

ผมเขียนงานแบบนี้เป็นพันๆหมื่นๆรูป
เขียนทุกครั้งที่รู้สึกเบื่อหรือเซ็งกับสิ่งต่างๆรอบตัว










ไม่มีชื่อรูป
ดินสอ ปีพ.ศ.2538


 

สัญลักษณ์หนึ่งที่ผมชอบวาดลงไปในรูปเด็ก
ก็คือ เบ็ด และ เชือก
ตอนนั้นผมไม่รู้หรอกว่าต้องการสื่อถึงอะไร
มันเหมือนเขียนออกมาจากสัญชาติญาณ

ผมมานั่งวิเคราะห์หลังจากผ่านเรื่องราวที่นั่นมาหลายปีว่า
เบ็ด อาจคล้ายสิ่งที่เกี่ยวผมไว้ให้เจ็บปวด ดิ้นไม่หลุด
เชือก อาจคือสิ่งที่พันธนาการผมไว้

หลายปีกว่าผมจะเข้าใจชีวิต และให้อภัยอาจารย์ที่นั่น

รูปนี้เป็นหนึ่งในหลายๆรูปที่ผมวาดไว้เพื่อจัดบอร์ดด่าอาจารย์ในคณะตัวเอง
ผมเขียนข้อความวิพากษ์อาจารย์และคณะฯของตัวเองอย่างรุนแรง
แล้วมันก็ไม่ได้แก้ปัญหาอะไร
นอกจากเพิ่มความเจ็บปวดให้ตัวเอง
แถมยังทำให้อาจารย์หนุ่มไฟแรงอีกคนต้องลาออกเพราะงานนิทรรศการครั้งนี้





ไม่มีชื่อรูป
สีพาสเทล ปีพ.ศ.2538









ไม่มีชื่อรูป
ดินสอ ปีพ.ศ.2538
 

ผมเก็บงานชุดนี้ไว้ไม่มาก
ส่วนใหญ่เพื่อนขอไปซะมาก

(ผมคิดว่าป่านนี้คงทิ้งกันไปหมดแล้ว 555)